Weer verliefd

Met sneeuw gaan er bij ons op stal weinig paarden naar buiten waardoor de weiden boven leeg zijn. Voor diegene die zijn paard wèl buiten wil zetten is het eenzaam toeven en dat doet ze ook geen goed. Ik heb geluk met mijn eigen wei en Lightning’s vaste maatje Klavier die ik gewoon buiten zet. Beau van een stalgenoot is nog jong en onbedorven en wil het liefst met andere paarden samen. Beau en Klavier hebben al samen gestaan en kennen elkaar. Als ik met de sneeuw met Lightning weg ging, hoefde Klavier niet alleen in de stal te blijven èn had Beau gezelschap. Even lekker spelen in de sneeuw deed haar zichtbaar goed. Maar waar moest ik dan tussendoor met Lightning naar toe? Zou ik het proberen? Beau is een merrie en Lightning denkt dat hij hengst is. Nu in de winter zal hij ze niet dekken, maar hij wil ze dan niet gemakkelijk meer laten gaan. Ook schopt hij dan vaak de concurrerende ruin (Klavier in dit geval) de wei uit. Nou, allemaal het halster om en huppakee, “hengst” erbij. Hij loopt zonder veel poeha naar haar toe, ze ruiken elkaar aan de neus, hij kromt zijn hals, ruikt haar tussen de achterbenen en zij doet “Hiee!”. Ok, toon gezet en ze gaan ieder van hun eigen bergje hooi eten. Geen stoer gedoe, geen geschop en geen geren. Zo gemakkelijk gaat dat normaal niet! Toen Beau na een uurtje weer naar haar stal ging, stond hij op haar te roepen. Verliefd! De dag erna hebben we ze weer samen gezet en ook toen was hij erg zielig toen ze wegging. Zo onderhand kan Lightning een behoorlijke harem gaan beginnen. Hij is zeker de populairste man van stal. Hij is rustig en hoffelijk en daar houden de dames blijkbaar van. Grappige is dat de Fjord merrie Uluru die naast hem op stal staat hem geen blik waardig gunt. Die moet hij dan ook niet.

Ik vind dat altijd prachtig om te zien als paarden zich als paarden gedragen en niet mentaal zijn afgestompt door eenzame opsluiting waardoor ze zelfs vergeten hoe ze paard moeten zijn. 

Witte kerst

Op de dag van kerstavond werden we ’s morgens verrast met een dik pak sneeuw. Ik kreeg zelfs de voordeur niet open toen ik de katten in de schuur wilde gaan voeren. Met de auto de straat uit? Ik wacht wel een paar uurtjes! Er lag een halve meter sneeuw in de straat. En bij ons wordt niet geveegd/gestrooid....

Eindelijk een dag vrij, kun je door de diepe sneeuw nog niet buiten rijden. Gaan we maar wandelen dan? Niet te doen, we zijn omgedraaid. Rijden leek bij nader inzien toch een beter idee. Een stalgenoot wilde altijd al eens in de sneeuw rijden en zo gingen we op 1^e kerstdag rijden in de sneeuw. Daar waar al mensen gelopen hadden was dat wel te doen. In de velden was het veel te diep, de paarden zakten tot aan hun buik in de sneeuw. We hebben op plaatsen zelfs kunnen draven en galopperen. Leuk genoeg om het op 2^e kerstdag nog een keer te doen. We werden steeds vrijer, totdat ik spontaan het pad kwijtraakte – verblind door de sneeuw! 

’s Middags gingen we nog een poging wagen met een ander stalgenootje en haar dochtertje op de slee. In het veld was de sneeuw te diep en zo moesten we ook over de gebaande paden lopen, om en om voorop en twee man op de slee. Af en toe ging de slee over een hoop sneeuw en kiepte gemakkelijk om. Lachen, gieren, brullen als je ineens achterover in de sneeuw ligt. Lightning vindt het allemaal best. Fijn hoor een paard dat (bijna) nergens meer van opkijkt. Om het feest compleet te maken, hadden we achteraf warme chocomel met koekjes. 

Les

Vorige week had ik nog eens les. Ik zou eigenlijk weer naar Olivier in Borkel en Schaft gaan, maar een dik uur rijden met de trailer is met dit Oostenrijks weer geen doen.


We hebben Trail geoefend met balkjes stappen, draven en galopperen. Het is niet zo simpel om er maar even overheen te lopen. Je moet paslengte kunnen beïnvloeden en hij moet zijn benen optillen. In stap oefen ik dat nooit. Stom eigenlijk… want ook dat is best al lastig. Ik zie zo’n wedstrijd en denk dan: “hup, erover!”. Dat daar een stukje techniek en met geduld opgebouwde oefening achter zit, vergeet ik dan. In draf ging het na een paar keer oefenen best aardig. Hij corrigeert zichzelf ook en paslengte hadden we al vaker geoefend. Ik moet voorzichtig zijn met hulpen omdat hij meteen reageert en hij mag niet bang worden voor de balken. We hebben het zelfs in galop geprobeerd. Over 1 balk dan. De vorige keer ging dat behoorlijk mis waarbij hij er echt over viel. Nu met toezicht was ik wel onzeker, maar ging het wel. Als hij zelf zijn pas verandert om er overheen te gaan, meen ik al dat het mis is. “Er gebeurt toch niks”, zei ze, “het is juist goed dat hij dat zelf doet”. Tja, moet ik haar wéér gelijk geven! LOL

Tyler III

Gisteren de eerste keer op Tyler gereden. Nou ja, gereden is een groot woord. Na ongeveer 40 seconden stond ik er weer naast. Zo gestrest als hij met grondwerk kan zijn, zo gestrest is hij ook onder zadel. Het voelde alsof ik een enorme bom onder me had. Dat wil ik een dier niet aandoen. Als het zo moet, dan niet. Hij moet er geen last van hebben en dat was duidelijk wel het geval. Met zijn eigenaresse is hij overigens ook zo gespannen. Gisteren had hij wel een extreme dag, maar dan nog. Na 9 jaar onder zadel zou dat toch langzaam weg moeten gaan.


Ook zat ik heel erg ver voor op hem. Zijn zadel ligt op zijn schouders. Logisch ook dat hij ze dan niet optilt en daar kuilen heeft waar spieren zouden moeten zitten.

Ik wil hem graag helpen om zich beter te voelen, maar als zijn eigenaresse niet inziet dat dit niet normaal is en het wel anders kan, dan heeft het geen zin. Eerst terug naar de basis, voorzichtig opbouwen zonder stress, een passend zadel en ander voer. Ik denk trouwens niet dat het aan haar ligt, want ze gaat heel keurig en rustig met hem om. Ze is hem niet anders gewend, en daarom ervaart ze het niet als een probleem.

Ik ben me nu aan het bedenken of ik er wel mee door wil gaan of dat ik het koppel laat zoals ze zijn. Ik breek me het hoofd hoe hij zo gespannen kan zijn…

Tyler II

Afgelopen week veel tijd gehad om met Tyler door te brengen. Ik vind het belangrijk om een beetje een band te krijgen met een paard. Donderdag was echter geen goede dag voor ons. Het was heftig aan het sneeuwen en hij was nu elke minuut ergens bang voor. Ik moet toegeven dat ik me daar na 10 minuten best aan begon te ergeren. We waren in de binnenbak en ik was begonnen met zijn “wijken voor druk” oefeningen. Hij reageert nog niet consequent, dus we moeten nog meer oefenen. Daarbij schrok hij steeds weer. Hij springt dan met vier benen kort de lucht in en landt met een bibber, en zelf slaat mijn hart óók een slag over. Ik had er echt genoeg van en dacht even na over wat te doen. Ik besloot om hem (we waren alleen in de bak), los te maken en alleen te laten staan als hij het deed. Steeds als hij de bibbers kreeg, liep ik weg. Dan stond hij echt zo te kijken van “o, dit werkt niet – nu ben ik m’n gezelschap kwijt”. Hij kwam dan al snel weer aanlopen. Na een keer of 5 werd het al minder.

De dag erna heb ik me meer met het longeren bezig gehouden. Als hij dan wilde schrikken, dan sprong hij me tenminste niet in de nek. Dat pakt hij snel op en doet er ook zijn best voor. Buiten was iemand met een sneeuwschuiver aan de gang, maar ik heb gewoon doorgewerkt alsof er niks was. Eerst draaide hij steeds om, maar na een tijdje lette hij er ook niet meer op. Hij liep er zelfs zo langs toen we weer de stal in gingen. Ook zaterdag heb ik weer longeren geoefend en na een paar keer oefenen ging hij al in draf. Hij kan versnellen en vertragen en draait niet meer naar me toe. Hij kent het! Superleuk om zoiets te bereiken!! Daarna nog even aan de hand wijken geoefend en dan let hij ook beter op. Volgende stap is om het buiten met hem te oefenen. Ik voel me alleen nog niet zo zeker. Als hij dáár los komt, heb ik wat aan de hand… We zoeken wel een keer een wei op die vrij is.

Dinsdag heb ik afgesproken om hem te rijden. Voor mezelf ben ik nog niet klaar met het grondwerk, maar daar kan ik altijd nog mee doorgaan. Dubbele lijnen staat nog op het programma en aan de hand wandelen zonder omver gelopen te worden wil ik ook nog beter kunnen. Af en toe bouw ik wat schriktraining in en misschien kan hij ooit wel buiten gereden worden.
Ik heb de indruk dat zijn eigenaresse dit allemaal niet zo geweldig vindt. Moet ik haar maar eens vragen… Longeren had ze nooit nodig gevonden, maar mijn bescheiden (nou ja… bescheiden) mening is dat hoe meer een paard kan, hoe relaxter ze zijn en hoe beter ze zich voelen. Stel je ook eens voor dat de dierenarts komt en hij moet gelongeerd worden? Of voor revalidatie? Hij is ook zo schrikachtig dat ik me soms afvraag of er iets mis met hem is. Hij is echt niet bang voor mensen of andere levende wezens, maar zijn omgeving jaagt hem echt schrik aan: elke beweging en elk object. Hij loopt ook constant rond met van die opengesperde ogen met het wit zichtbaar. Maar hij is niet van mij en uiteindelijk bepaalt zij wat hij doet en niet.

Video Lightning en de slee

Slee

Mooi, he? Nog helemaal vlak (op een paar konijnensporen na). Dit is het hooiveld van stal, net om de hoek en ideaal voor dit soort activiteiten.

 

We begonnen zoals vorig jaar, toen de slee erg onstabiel bleek en we onmogelijk zelf konden sturen als we op de slee zaten. Een persoon leidt paard, de ander op de slee. Al snel begon dat te vervelen in het gladde veld en rennen door de sneeuw is ook zo vermoeiend.... 

In tegenstelling tot vorig jaar hadden we de slee aan de broek gebonden (bij gebrek aan strengen - die liggen op de koets). Een touw in plaats van twee was dus veel stabieler en het vel was ook mooi glad.  

Dat moet ook zo wel gaan, dacht ik,  bond de slee dichter aan het paard en nam de leidsels op. Al gauw gingen we in galop de heuvel op. 

Zou het met twee personen ook gaan? Het proberen waard! Daar hebben we om voor de hand liggende redenen geen foto's van, maar het was wel lachen - gieren - brullen! In draf de heuvel op waar hij het toch wel zwaar trekken vond en vanzelf  - al bokkend - in galop overging. Door zijn bokken kreeg het touw een klap en brak in tweeen. Ik ging om de een of andere reden met de beweging mee, riep WHOA en stond na een flinke hop achter Lightning. Mijn vriend bleef verbaasd achter op de slee. We hebben het toen maar iets rustiger aan gedaan... 

Nu maar hopen dat de sneeuw blijft liggen, dan gaan we zeker nog een keer. 

Er is zelfs een video, die verschijnt binnenkort op YouTube. 

Nòg een keer!

Nog even gauw een zadel erop en het maagdelijk witte veld in. Een prachtige zonsondergang en maansopgang met zich langzaam vormende mist boven de sneeuw. Doodstil en helemaal alleen in de ijzige kou. Ik word er helemaal poëtisch van...

Tyler Bird

Stiekem ben in ik de tussentijd een nieuwe relatie aangegaan en ik heb nog helemaal niet over hem verteld!

Om beter met paarden om te leren gaan en ook eens een gezond paard te rijden, ben ik in de zomer toen Lightning nog alleen grondwerk kon doen, al gaan lessen op andere paarden. Door school, werk en verkoop van een van de paarden, moest ik dat weer stil leggen. Ik ben het toen dichterbij gaan zoeken en ben op onze eigen stal op zoek gegaan naar een western bijrijdpaard. De eigenaren van Vito (een ondeugende, speelse bonte pony die een buikje èn wat energie kwijt moest) hadden helaas geen interesse. Dan was er nog Tyler, een zwart tobiano Paint Horse die door de week niet gereden wordt. Het kostte enige overtuigingskracht, maar uiteindelijk ging de eigenaresse toch akkoord. Tyler had een gebruiksaanwijzing, volgens haar. Iets dat in mijn ogen betekent dat hij ofwel verwend is, ofwel niet goed “broke”, of – in het ergste geval – beiden. Helaas bleek het laatste het geval te zijn. Daarnaast is hij ook nog erg schrikachtig en ontziet daarbij niets of niemand. Hierdoor heeft hij nogal een reputatie ontwikkeld op stal. Als hij echter gereden wordt, is hier niks van te merken. Hij kent zijn werk en doet dat aardig. Hij verzet zich wat tegen het bit, maar dat is ook het enige. Er is dus hoop. De eigenaresse vindt het wel prima zo, maar als ik met hem aan de slag wil, wil ik zeker weten dat ik hem ten alle tijden onder controle heb.

De eerste keer dat ik met hem ging werken, zou ik hem alleen poetsen en op de wei zetten. Dat moest nog wel lukken, dacht ik. Poetsen vond hij heerlijk en naar de wei gaan ook. Alleen ging dat op zijn manier: lostrekken en maken dat hij wegkwam. Dus ik – in mijn trots gekrenkt – er achteraan. Daar was hij echter niet van gediend en hij bleef wegrennen. Totdat een van de andere paarden het touw pakte en met hem wegliep. Zo gemakkelijk was het dus, als hij je maar vertrouwde. Ik moest zo lachen dat ik me ontspande en meteen realiseerde ik me dat mijn houding hem alleen maar wegjoeg. Ik moest mijn boosheid aan de kant zetten en al snel werd hij nieuwsgierig en kwam naar me toe. Conclusie: je kan niet boos worden op Tyler. Dan wordt hij bang.

De tweede keer besloot ik dus maar bij de basis te gaan beginnen: halstermak maken en wijken voor druk. Op neusdruk achteruit, op druk achter de oren vooruit, stilstaan. Dat pikte hij redelijk snel op in de binnenbak. Eenmaal weer buiten scheen hij alles weer vergeten en kon ik opnieuw beginnen. Hij moet weten dat het altijd en overal geldt. Hij kijkt constant om zich heen en als je toevallig in de weg staat, dan heb je pech. Als hij schrikt (ongeveer 1 keer per kwartier), springt hij in je nek. Niet echt gewenst…

Nu dat we dat een paar sessies gedaan hebben, lijkt hij wat meer vertrouwen te krijgen. Gisteren was het de bedoeling om hem in de bak los te laten omdat hij nu niet buiten komt. Stond hij daar maar wat te kijken. Ben ik zelf maar met hem gaan rennen, half verwachtend dat hij daar wel een potje van zou maken. Gelukkig bleef hij netjes meelopen en reageerde fijn op de aangeleerde stophulp. Hoofd omlaag vindt hij nog erg moeilijk omdat hij dan zijn veilige modus moet opgeven.

En om hem aan het bewegen te krijgen leek het me handig als hij leert longeren. Daarvoor moest hij eerst leren om vanzelf vooruit te blijven lopen. Met alleen aangeven aan het halster draait hij zijn achterhand weg en draait naar me toe. Wegjagen en er achter blijven lopen, werkt ook niet omdat hij daar vast bang van wordt. Vind ik ook geen ideale manier en heb ik niet eens geprobeerd. Paarden snappen nl. niet waarom ze weggejaagd worden. Daarom leerde ik hem met kleine tikjes van de zweep op zijn achterhand dat hij vooruit moest lopen. Zo had ik hem na 10 minuten zo ver dat hij op beide kanten in stap rustig om me heen liep om ongeveer 2m afstand. Een goed begin! Hij is een onbeschreven blad wat dit betreft en dat is makkelijker trainen dan een paard dat van alles af moet leren. Gelukkig is hij niet bang voor de zweep. Dat zegt heel veel! Hij kent het simpelweg niet en reageerde er dus in eerste instantie ook niet op. Nu moet ik hem nog leren om op afstand de schouder naar buiten te zetten. Volgende keer.

Genoeg sneeuw voor een buitenrit!

Dit vind ik nu echt leuk! Op stukken zoals deze kun je ook gerust draven en galopperen. Ik ken de weg en weet waar er greppels zijn en waar het glad is onder de sneeuw. Ook Lightning herkent schaduwen in de sneeuw en stapt er netjes overheen.
Ik had me redelijk ingehouden en was begonnen in het grasveld waar we gisteren gesleed hadden. Toen de weg over en het veld in en een heel stuk naar beneden waar normaal een perfect galoppad is. Onderaan dacht ik: "omdraaien en in galop naar boven!". Weer terug naar beneden stappen en nòg een keer! In de andere galop natuurlijk!! :). Straks zien dat ik op tijd weg ben op het werk: dan kan ik nog een keer gaan!

“A good horse is never a bad colour”

Deel twee van drie:
1. Considering the horse
2. A good horse is never a bad colour
3. Horses never lie

Ik lees de triologie van Mark Rashid achterstevoren en dat had ik beter niet kunnen doen. Waar “horses never lie” nog vernieuwend was en echt inzichten gaf, bewijst dit boek datgene wat in mijn ogen iedereen al weet. Mark doet zijn uiterste best om paragraaf na paragraaf bewijzen aan te halen van lelijke paarden of paarden van het “verkeerde” ras die heel goed worden. Zeker raar is het als hij over gedoemde rassen begint die gediscrimineerd worden in Amerika, maar hier zeker niet. Bijvoorbeeld Paint Horses en Arabieren kunnen in de USA blijkbaar weinig goeds doen.
In het hoofdstuk dat ik nu aan het lezen ben, hekelt hij geweldadige trainers. Tja, ook een overduidelijk punt als je überhaupt zo’n boek vastpakt. Zijn voorbeelden zijn dan erg overdreven en dat is jammer. Daar waar hij van mij meer nadruk op had mogen leggen is het psychische en kleine geweld dat niet zo overduidelijk zichtbaar is en overal dagelijkse kost is. Bijvoorbeeld de schade die je doet aan een paard met inconsequente training of eenzame opsluiting. Hij wil natuurlijk een punt maken, en daarom is mijn advies, als je eraan begint: lees ze in de goede volgorde! Ondanks deze kleine ergernis, is het een interessant boek om te lezen.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij probleempaarden bespreekt die toevàllig ook lelijk waren en hoe je daar het beste mee omgaat. En als je die bewijsvoering dat lelijke paarden ook goed kunnen zijn negeert, vertelt Mark Rashid erg goed en komen er bij mij allerlei annekdotes naar boven over mijn eigen ervaringen met paarden. Soms lukt het me om die op te schrijven en zal ik ze tzt met jullie delen.

Nog steeds sneeuw

De les bij Olivier bij Valkenswaard heb ik maar afgezegd...

Binnenbak weer

Doordat er sinds vorige week maandag al sneeuw ligt kun je niet meer zo gemakkelijk de velden in. Zeker door de week in het donker is dat lastig (al heb ik gisteren nog buiten gewandeld). De buitenbak is ook al niet begaanbaar, hooguit voor wat uitstapwerk. Noodgedwongen rijden we dus in de binnenbak. Dat is een paar dagen leuk, maar dan begint dat te vervelen. Het is niet echt een straf want het is een droom van een binnenbak. Ik schat 70 x 30m, en een fijne bodem. Ik begin er ook steeds meer aan te wennen dat ik er niet alleen ben… En met zijn nieuwe, op maat gemaakte zadel, loopt hij ook een stuk beter en kunnen we eindelijk gericht gaan trainen. Klagen om niks tegenover vroeger toen ik gewoon niks kon doen en mensen die geen binnenbak hebben! Het meest heb ik nog te doen met de paarden die van hun eigenaren niet naar buiten mogen. "Ze hebben ijzers". Tja, wat let je om sneeuwbeslag te nemen? En Lightning's weidemaatje heeft ook ijzers en gaat lekker naar buiten. Liever nu dan met nattigheid. De paarden zelf snappen niet waarom hun routine doorbroken wordt. En dan krijgen ze nog op hun donder ook nog als ze met rijden wat wakker zijn. Of ze moeten het doen met een half uurtje stappen. "Hij moet er toch éven uit?!", zeggen ze dan.

Wandeling in de sneeuw

Sneeuw