Paardenweekend

Zaterdag werd er op stal kunstmest gestrooid. Daar had ik mij fel tegen verzet. De wei ligt barstensvol natuurlijke mest die de paarden er zelf al opgelegd hebben. (Ja, ik ken het gevaar van parasieten, maar ik heb niet de mogelijkheid om de mest er af te halen). Bovendien zou het voorlopig niet gaan regenen. Ik wil mijn paarden niet op een met kunstmest bemeste wei hebben voor minstens 3 weken (met regen). Gelukkig was er na stevig protest de mogelijkheid om een wei te gebruiken die niet bemest zou worden. Om zeker te zijn dat iedereen zich aan zijn afspraken hield was heb ik mijn tuig en tack gepoetst. Bijna de hele dag op stal geweest, maar gereden heb ik niet… Het was wel heerlijk ontspannend om de hele dag op stal te hangen, zon aan de hemel, lekker warm en paarden om me heen!

De heren hadden Beau bij zich staan – op zich al een hele belevenis voor ze. Lightning loopt haar na en plast op al haar hopen. Klavier ruikt af en toe eens aan haar. Beau zelf trekt zich nergens wat van aan. Typisch Beau. Arme Lightning mist haar wel heel erg als ze weer naar binnen gaat. Hij roept op haar, Klavier doet dat niet. Die roept weer op Lightning, ondanks dat Lightning de baas over hem speelt. Net twee oude mannetjes die niet meer zonder elkaar kunnen.

Zondag zouden we een lange rit gaan maken met een stalgenootje. Eerst naar Valkenburg, maar eenmaal onderweg steeds de route aangepast. Zo zijn we via Valkenburg naar Schimmert gereden via Ravensbos en van daaruit via Nuth weer terug naar huis. Vier uur heerlijk gereden onder de zon. De paarden waren braaf, al was Lightning met momenten weer erg nerveus: hij moest van Luna voorop. Tja, dat is dan maar zo. Het rooster was ook weer levensbedreigend!

Maandag had ik ons ruimte voor herstel gegeven. Ik dacht dat het ons goed was afgegaan, maar toen ik Lightning disndag in draf zette bleek dat we beiden weer veel last van onze rug hadden. Ik heb toch even gereden en ben daarna weer het bos ingegaan. Hij wordt wel steeds consistenter in het “horsemanship” werk.

Gisteren liep hij super! De draf is niet fijn en doen we daarom bijna niet. Niet goed, maar je kunt toch maar aan een ding tegelijk werken. Galop dus op dit moment. Hij loopt netjes verzameld uit zichzelf, houdt ritme en balans en we oefenen wisselen. We kunnen dat allebei niet, dus ik zet hem terug in draf en spring opnieuw aan. Hij anticipeert er na een tijdje op en zo komen we tot een oefening die dan een hulp kan krijgen. Andersom en het duurt even, maar het werkt wel. Ook is aanspringen nu geen spannend moment meer.

Elke dag

Even door het bos. Goede opwarming door de heuvels en obstakels en hij wordt elke dag rustiger. Ik ook. Ik keer het wel. Langzaam, stapje voor stapje. Ps: ik beloof dat het volgend bericht minder filosofisch wordt ;-)

Zo wèl!

Maandag hardnekkig geprobeerd ontspannen te rijden. Hahaha! Het ging zeker beter, maar in tegenstelling tot mijn advies "stapje voor stapje", wilde ik weer alles in één keer. Dom hoor. Boos op mezelf omdat het niet gelukt was, ipv dat ik blij ben met verbetering. Ik moet ook gewoon rijden en niet zo moeilijk doen. Wordt dat dier ook gek van. Hij legde ook zijn oren plat naar me. En terecht! Vandaag slaap ik zelf al half en vraag ik dus weinig. Dat vindt hij fijn en ontspant zich. Zo, en nu aan het werk!

Avondzon

Even genieten...

Althans dat was de bedoeling na twee dagen genieten dit weekend. Na 5 minuten met hem onderweg te zijn erger ik me al rot. Je moet hem haast met een tractor van het terrein af slepen en als ik hem dan tot aan de bosrand gesleept heb (200m), moet hij eerst plassen. Slim genoeg doet hij daar vrij lang over. Dan daar omhoog. Omdat het smal is, moet hij achter me lopen. Dat is ook prima, maar het touw staat op spanning. Ik accepteer dat nie,t dus na “niet reageren op druk” volgt een ruk! Daar wordt meneer slecht gehumeurd van (en ik ook!) en wordt hij gespannen. Waarschijnlijk bouwt hij spanning op doordat hij harder moet lopen (lees vluchten) dan hij zelf wil. Verwend? Ik probeer dan zodra hij wel loopt de spanning weer af te bouwen door hem wat aan het werk te zetten. Maar dan is alles eng en spannend en loopt er een gespannen veer naast me. Gespannen doorlopen is ook niet goed. Na een uur lukt het dan pas om spanning af te bouwen. Dit is een neerwaarste spiraal L en daar wil ik natuurlijk wat aan doen. Want mijn doel is een tevreden paard dat graag werkt. Het is zo jammer want het is zo’n fijn paard als hij zicht ontspant.

Vanaf vanavond ga ik proberen om zonder spanning voorzichtig op te bouwen om steeds een beetje harder te lopen. Ik WEET namelijk dat hij het wel kan (zie zaterdag http://lightningph.blogspot.com/2011/03/kinderpony.html)

Kinderpony

Zondag was Lightning Kinderpony. Dat gaat hem super goed af. De uk in kwestie is 4 jaar oud, amper groot genoeg om een borstel vast te houden. Ze had al een paar keer in de bak gereden, maar nu gingen we in het bos. Ze wilde per sé met zadel, ondanks dat dat haar véél te groot is. Haar benen komen niet onder de skirts uit. Ik liep ernaast met een lang touw zodat ze zelf kon rijden. Lightning liep rustig en ontspannen met ons mee. Hij moest wel nog even plassen bij het bos. Het leek net alsof hij ervan liep te genieten. Hoofd laag, niks was eng, geen stap opzij en hij liep netjes mee zonder dat ik hoefde te slepen. Als we ergens stil hadden gestaan, zei ik “doe maar met de beentjes”. Dan flapperde ze er wat mee tegen het zadel en ik begon te lopen. Tot op een gegeven moment hij zelf liep zonder mijn hulp – ze had hem geleerd daarop te reageren, hoe klein de hulp ook was. Daar kan menigeen een voorbeeld aan nemen! Toen wilde ze in draf. Dus ze deed weer “flap flap” op het zadel en ik begon te rennen. Dat had hij snel door, dus toen ik al omkijkend met haar moeder in gesprek was, draafde hij zelf weg nadat zij zelf haar hulp had gegeven! Zo braaf.

Ze zet hem na afloop ook zelf in zijn stal. Hij denkt er niet over om haar om te lopen en stopt als zij stopt. Ze heeft het touw veel te lang en laag waardoor hij erop gaat staan, maar ook dan stopt hij, haalt ze het touw achter zijn benen uit en begint weer opnieuw. Hij doet zelfs zijn hoofd omlaag zodat ze zijn halster af kan doen of ze trekt zich op aan zijn oren – ook dat vindt hij prima. Ik word er echt jaloers van als ik zie hoe goed hij op haar reageert, jaloers op een leuke en ook trotse manier.

Beau

Zaterdag met Beau mee gaan rijden. Dat vindt hij fijn want Beau is zijn vriendin. Beau trekt zich daar niks van aan een gaat stoer voorop! Beau is een mooie jonge merrie die nog niet zo heel lang onder zadel is en nog maar twee keer buiten is geweest. Ze is best kijkerig en heeft nogal een reputatie op stal. Mijn ervaring met haar is dat ze fijn meewerkt en inderdaad kijkt. Daar blijft het dan ook bij. Ze springt niet weg, maakt hooguit een kleine omweg. Buiten blijkt ze net zo te zijn: onbevangen nieuwsgierig. Ze weet nog niet waar ze bang voor moet zijn, dus is ze maar nergens bang voor. We kiezen een niet al te moeilijke weg, maar ook daar is wel wat te vinden: het rooster trotseert ze stoer, het bankje is wel spannend, maar niet levensbedrijgend en die racende 4x4 doet ook niks. Alleen van water is ze geen fan. Ze stapt fijn door en luistert goed. Haar ruiter heeft daar ongetwijfeld een groot aandeel in die ook een onbevangen vertrouwen in haar paard heeft. Echt heel bewonderenswaardig! Velen zouden bezorgd zijn om op een jong en onervaren paard buiten te gaan rijden, maar zij niet. Ze straalt rust uit en al gauw sloffen Lightning en ik er half slapend achteraan. Heerlijk!

Vertrouwen

Elke avond leg ik nog een extra portie hooi klaar voor 's avonds omdat een medestalbewoner die in de straat woont zo lief is om ze dat laat nog te geven zodat ze niet de hele nacht zonder eten staan.
Vandaag was ik ze rond 5 uur binnen gaan zetten na mijn werk en had alles al klaargelegd, inclusief avondhooi, voor het geval ik niet meer zou komen. Ik had me namelijk voorgenomen om later nog terug komen om te rijden - iets dat ik normaal niet doe.

Kom ik rond 8 uur weer op stal, is het avondhooi weg en ligt weer vrolijk terug op de voorraad berg. Dat weet ik zeker wat ik had die berg bijna opgemaakt en het nieuwe pak was nog dicht.

"Wie doet zoiets en waarom?", vraag ik me af. Het schaadt mijn vertrouwen enorm, maar ik weet niet in wie!! We hadden al eerder het vermoeden dat hooi verdween, maar waarom iemand dit zou doen kan ik niet begrijpen. Wie bemoeit zich met de gang van zaken in het kleine stalletje waarin maar drie paarden staan? Daar heeft toch verder niemand wat te zoeken? Staan we nota bene op DIY, wordt je nog betutteld. Het erge is dat ik weer het gevoel heb dat ik ernaast moet blijven zitten. Aangezien ik moet werken voor deze hobby en ik er 20min van vandaan woon, kan ik niet 4 keer per dag langs komen. Vervelend hoor, afhankelijk zijn van anderen....

Update

Zicht naar voren

Afgelopen weekend weer een koetsritje gemaakt met "bezoek". Een vierjarige fan van Lightning en haar moeder die ook een paard (Beau - een lid van de harem van Lightning) op stal heeft, gingen mee. We deden het rustig aan en zaten al genietend van het zonnetje half slapend op de wagen.

mijn zicht naar achteren op de koets

Zondag zouden we maar een uurtje gaan, je kent dat wel. Lightning toonde zijn "voorjaarshouding" maar even aan zijn vriendin Lala. Twee-en-een-half uur later waren we voldaan weer op stal. De laatste weken is hij buiten weer erg gespannen nadat het een tijdje beter ging. Zelfs nu met Lala had hij er met momenten last van. Daarom stap ik nu na het rijden in de bak een rondje over het stalterrein om meer gewenning te krijgen. Elke dag buiten gaan rijden is ook niet altijd handig.




En hier nog even een plaatje van een paard in de avondzon (en mijn schaduw op zijn schouder) - wat hebben we geluk met het weer de afgelopen dagen, zelfs weken!

Leuk köpke

Roosters

Soms denkt hij dat ze hem levend verslinden. Soms niet...

Genoeg?