Weg naar het water

De paarden weten precies wat ik kom doen. Ik ben datgene dat eten en water brengt. Furi begint al met haar neusje te wiebelen als ze me ziet. De waterbakken hebben een week aan het begin van de weide gestaan omdat de slang stuk was. Eerst moest ik ze dat wijzen, maar dan was het goed. Toen de slang weer gerepareerd was, heb ik de bakken laten staan voor het geval dat het weer ging vriezen. Eerst stonden Lightning en Jenny aan de bak te stoten "waar is ons water?" Ze hadden na een dag nog niet uit de normale bak gedronken, dat hadden ze duidelijk niet zelf uitgevonden. Dus ik loop richting de bak en ze volgen me tot ze zelf zien waar ik heen ga. Ondertussen is Furi aan de bakken aan het rammelen (als de baas drinkt, drinken de anderen ook!), dus ik roep op haar. Komt ze aangewandeld en snapt waar ik heen wil! Zo grappig om te zien :D.

Betrapt

Waarom de paarden niet meer in de bak mogen zonder toezicht:

De foto is een beetje donker, 's morgens genomen nadat ik de katten ging voeren. Vanwege het vriesweer vorige maand, had ik de waterbakken in de rijbak gezet zodat ik niet met het water helemaal de wei in moest. De dag erna kom ik buiten en denk: "wat hoor ik toch?" "Schraap, schraap". Lightning stond aan het zeil te schrapen en had het pak hooi ontdekt dat open was. De anderen mochten er niet bij! De paarden hadden 's nachts het zeil eraf gehaald. Het is een 6x8 meter zeil dat met een lint en stenen vastligt. Knap gedaan.

Een dag droog

Omdat Lightning zich vorige week zo aanstelde, heb ik deze week meer met hem gewerkt. Vanwege het slechte weer had ik nog geen kans gehad om te gaan rijden. Ik had echter wel een knoop in mijn maag, paard een dag onzeker, ik bij gevolg weken later nog. Ik zocht excuses... was hij niet toch nog nat? Had hij geen last van zijn rug, was hij niet te gespannen? Normaal loop ik eerst een stuk aan de hand, maar dat mocht ik niet van mezelf. Erop en gáán. Her en der werd er al veel vuurwerk afgestoken en ik zag overal spoken, maar Lightning was braaf. Ik kon zelf ontspannen en genieten van de omgeving. Hij hinnikte een paar keer zacht, maar dat was het. Vorige week had hij vast gewoon een slechte dag.

*Mening* : wedstrijden

Dat moet iedereen zelf weten, zou je denken. Toch lees ik vaker uitgesproken meningen dat het niet goed voor paarden zou zijn om aan wedstrijden mee te doen omdat ze dan o.a. alleen maar functioneel getraind zouden worden, onder prestatiedruk geweld aangedaan krijgen of er erg gestrest van zouden worden.

Persoonlijk ben ik van mening, dat dit net is als al het andere met paarden: mits met beleid en het belang van het paard voorop, kan het best. Ik zelf rij ook wedstrijden. Beperkt, hooguit een paar keer per jaar (omdat het wassen alleen al een dag in beslag neemt en het een kostelijke bedoeling kan zijn), maar ik doe het wel. Waarom? Omdat ik het leuk vind om aan iedereen te laten zien wat mijn paard en ik samen kunnen.

Ik was zelf altijd erg bang en Lightning met zijn gebroken nek had het ook niet mee. Maar door ons te richten op wat we wèl kunnen, ben ik apetrots op wat we bereiken. En een wedstrijd is voor mij dat bewijs. Wat ik dan wel eens jammer vind is dat ik vaak hoor: wat is hij brááf! Dan bedenk ik me hoeveel moeite en inzet het van ons beiden gekost heeft. Al dik 11 jaar lang trainen en leren we hiervoor, meestal met hulp van trainers. Nee, het is geen wild paard, maar ik heb hem ook nooit een centimeter ruimte gegeven. Die controle was uit angst geboren, maar maakte wel dat ik precies wist wat hij wel en niet mocht. Daar krijg je hele brave paardjes van. Hij zet geen stap zonder dat ik dat vraag en weet waar hij aan toe is.

Daarnaast trainen we ook niet voor die wedstrijd. Al toen hij nog maar een jaar oud was, nam ik hem mee. Zo leren ze al heel jong dat het niks is om je druk om te maken. We gaan ook pas als we er klaar voor zijn of ik ga specifiek om te oefenen. Ik ben niet bijzonder competitief aangelegd, en doe het echt voor de eer. De eer van het winnen is zeker leuk, maar het leuke vind ik, is dat we dat niveau bereikt hebben. En ik doe niet meer dan ik aandurf. Zo zijn we vorig jaar helemaal naar Beieren gereden voor het EK, voor twee klassen! Dat is 10 minuten glorie voor twee dagen in de trailer. Maar ik vond het een geweldige ervaring waar ik de komende jaren weer op kan teren. En als het niet gaat, doen we het niet. Een jaar heb ik endurance gereden. Suf getraind, aan de conditie lag het niet, maar het was voor hem en mij gewoon te zwaar. Twee wedstrijden hebben we gereden, met goed gevolg, maar om daarna beiden weken in de kreukels te liggen is het niet waard. Dat doen we dus niet meer.

Als bonus vind ik het ook leuk om te tonen dat je een paard niet in de stal moet opsluiten en elke dag in de krul moet rijden om een wedstrijd te kunnen rijden. In tegendeel, paarden die lekker op de wei lopen met soortgenoten zijn meer ontspannen en kun je ook trainen (en verwonden zich niet vaker). OK, je hebt wat meer poetswerk, maar dat weegt voor mij niet op tegen de winst in welzijn.
Nog een leuk gevolg is dat je met Lightning overal kan komen, hij kijkt bijna nergens meer van op. Dit jaar hebben we geen wedstrijden gedaan vanwege de verhuis, maar volgend jaar neem ik het me weer voor!

Het grappige is nu dat ik dit stukje vorige week al geschreven heb, maar er nog niet aan toe was gekomen om het te posten. De rit van gisteren lijkt hier niet in te passen, maar het tegendeel is waar. Het was een uitzondering die maar weer bewijst, dat je alleen maar brave paarden krijgt door veel te oefenen!

Wilde hengst

De laatste weken heb ik weinig met Lightning gedaan. Dat kwam gisteren duidelijk naar voren toen we met de koets wilden gaan. Ik had een andere route uitgezocht waar we nog niet geweest waren, maar Lightning was van het begin onrustig. Hij bleef niet staan met poetsen en stapte vlot vooruit, niks voor hem. We moesten twee keer omdraaien omdat de weg niet zo liep als ik gehoopt had en moesten door druk verkeer waarbij de auto's ons om de oren vlogen. Totdat hij begon te hinniken met al wat hij in zich had! Hij had al een beetje geroepen, maar nu schudde zijn hele lijf. Hoofd omhoog, neusgaten groot en helemaal van de kaart. Verder deed hij gelukkig niks en bleef luisteren. Een pretje was het niet en elk moment verwachte ik dat hij iets geks zou doen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Een gestrest paard straf geven, maakt het alleen maar erger. Hem aan het werk zetten lukte ook niet zo goed. Ook van gewoon stappen werd hij niet rustig en hij gooide steeds met zijn hoofd. Normaal draai ik om als hij begint te roepen, maar met de koets is dat niet zo simpel. Dus bedacht ik me dat stilstaan richting huis misschien zou helpen. Hij was immers zijn vriendinnetje kwijt en wilde zo snel mogelijk weer naar huis. Het bij haar weggaan had ik dus twee weken niet meer geoefend. De weken daarvoor ging het goed, dus ik had gedacht dat het nu wel kon. Pech, ik kan opnieuw beginnen. Het stilstaan werkte niet, hij ging na twee keer stoppen zelf al stilstaan om te roepen.

Vlak voor mijn huis is een café voor wandelaars met parkeerplaats. De weg is sowieso al smal en met een komen en gaan van auto's en wandelaars is het opletten. Zeker met een gillend paard. Een auto vond het nodig om ons toch in te halen, ondanks dat er geen plaats was. Die heb ik met mijn zweep een flinke mep op het dak gegeven! Gelukkig ging dat allemaal goed en waren we veilig thuis. Zelfs op onze oprit gilde hij nog. Mijn groom tipte me om als de koets eraf was, weer terug naar buiten te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij had zijn tuig nog op en ik liep erachter. Achter de parkeerplaats (daar moet ik steeds langs) waren kinderen aan het schommelen en omdat hij nog steeds vrij opgewonden was, ging hij daarvoor aan de kant. Door zijn oogkleppen zag hij de auto niet die daar reed. Gelukkig stopte die net op tijd en riep ik WHOA. Het scheelde niet veel en ook die automobilist ging met de schrik rond het hart verder.

Eenmaal het hoekje om begon hij weer te roepen en ging (ongevraagd stilstaan). Toen heb ik hem met de zweep een voorwaartse hulp gegeven (;)) en na twee keer was hij stil. Achteraf denk ik toch dat ik op de koets niet duidelijk genoeg ben geweest waardoor hij de sturing kwijt was. Misschien had iemand even voor hem moeten gaan lopen? Ik weet nu wel wat me te doen staat! Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

Paardenavond

Ik ben zo vrij om deze uitnodiging te plaatsen:

Op dinsdag 22 januari vindt de jaarlijkse Paardenavond van dierenarts Florence Gorter plaats in zaal 't Voske, Grote straat 8 in Berg & Terblijt.

Tijdens deze avond worden er 4 presentaties gegeven:

• Wondbehandeling (Florence Gorter, Erkend Paardendierenarts)
• Ziekte van Cushing bij het Paard (Sabine de Bekker, Boehringer-Ingelheim)
• Het Paard als co-trainer (Marlies Brunings, Eigen Weg)
• Ontwormmanagement (Bert Jansen, Pfizer Animal Health)

Het begint om 19.30u, vanaf 19.15u staat de koffie klaar; U bent van harte welkom!
De toegang is gratis, graag wel even aanmelden voor 14 januari via info@florencegorter.nl

Samen

Samen eten, samen slapen, samen rondlopen…

Dit stukje en deze foto’s kreeg ik van de eigenaar van Jenny. Jenny en Lightning vinden elkaars gezelschap erg prettig! Overigens hebben ze dezelfde vader, en zijn dus halfbroer en –zus.

"Gister mocht ik Jenny niet meenemen van Lightning, hij ging voor haar staan en blokkeerde de weg ;). Toen ik haar toch het halster omdeed ging ie wild galopperend door de wei, Jenny helemaal van streek daardoor... Toen heb ik ze 10 minuten laten 'uitrazen' en toen mocht ik haar meenemen! Ik moet er eigenlijk wel om lachen, die gekke paarden van ons!"

Winter...

Bezoek op de koets

Afgelopen zaterdag kregen we bezoek in ons nieuwe huis van de eigenaresse van Galen en gedragsbioloog Marc Pierard. Om de omgeving te verkennen en de kunsten van mijn pony te vertonen, gingen we een rondje op de koets. Het bezoek was verrast door Lightning’s ontspannen houding en hoe ik al dat tuig uit de knoop wist te houden. “Daar moest je toch vast een cursus voor volgen?” “Ja, klopt, en ik heb er ook een menbewijs voor!”

Het was al bijna donker, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook is het goed bijkletsen met gelijkgezinden over het wezen van het paard!

De mooie omgeving

Hier wonen wij :-D

Heerlijk

Dit woord zou ik liefst dagelijks op mijn blog schrijven.

Heerlijk om ’s morgens de wei in te lopen om te zien hoe het met ze gaat terwijl de zon opkomt, heerlijk om ze ’s avonds in het donker te voeren en met een zaklamp in de hand de mest uit de schuilstallen te halen, om naar de sterren en planeten te staren, heerlijk om de zadelkamer op te ruimen, heerlijk om bij te houden hoeveel hooi ze eten, het water bij te vullen, dat de katten op de kruiwagen mee de wei in gaan (en op mijn schouders mee terug, want op de mest gaan ze niet zitten en de wei is toch wel erg modderig!), heerlijk om plannen te maken over de wei, de omheining op te lappen, zo de wei in de lopen en je paard te pakken voor een wandeling wanneer dat uitkomt, en om dan je huis te zien liggen als je terug rijdt, om in zo’n prachtige omgeving te wonen, heerlijk om tuig en koets af te spuiten en te poetsen, om voer te kopen en je af te vragen waar je dat nu in hemelsnaam weer neer moet leggen, heerlijk om bezoek apetrots rond te leiden, heerlijk dat Lightning twee vriendinnetjes heeft en daar leuke mensen bij horen, heerlijk dat niemand anders meer voor mijn paard zorgt, heerlijk dat ik dat eindelijk kan loslaten.

Ik ben zo ontzettend blij met de paarden aan huis! Heerlijk!!

Rit in Sweikhuizen

Prachtige uitzichten, bospaadjes die stijl bergop en -af gaan (een borsttuig is geen overdreven luxe), soms voor de afwisseling langs een veld, soms spekglad en drassig, soms kurkdroog en vandaag met de zon erbij de toeristen ontwijkend. Dit is een rit in Sweikhuizen :D

Volle maan

De buren worden opdringerig!

Das

Een aantal weken geleden had ik al een beginnende dassenburcht dicht gemaakt in de wei (zo'n gapend gat is niet handig voor paarden), en dat er bij de buren burchten zijn wist ik. Toch klopte mijn hart een beetje sneller toen er gisteravond een das mijn kant uit rende en twee meter voor me onder de heg door dook. Ik was op zoek naar een verloren hooi touwtje, dus ik had de zaklamp mee. Daar lichtten ineens twee oogjes op... de katten zaten achter me en konden het niet zijn.... die renden weg....hmmm... wat is dat? Ooooooooooooo, een das!! Wat zijn die dieren groot!!! Geen foto, helaas was het te donker. Het was erg mooi om te zien.

365 dagen, 24 uur weidegang

Kom je de wei in gelopen, staan ze alle drie in hun stal!

Buurt verkennen

Op een vrije dag en met heerlijk weer, ben ik met Lightning de bossen in gegaan. Prachtig die herfst! Ik was op zoek naar manege ten Eijsden die hier in de buurt moest liggen en die heb ik ook gevonden. Daaromheen liggen prachtige bossen, met soms erg steile hellingen. Er zijn ruiterroutes, maar het systeem daarvan laat nog even naar zich raden. Je volgt nummers naar knooppunten, maar bordjes ontbreken, verwijzen naar paden die er niet zijn, zijn omgedraaid, zijn overwoekerd, verwijzen naar 3 paden tegelijk en zijn soms absoluut veel te smal voor koetsen. Je kan niet heel erg verdwalen, maar gemakkelijk is anders. Eindelijk heb ik contact gekregen met de instantie die dat bij zou moeten houden en ik krijg een kaart toegestuurd. Dan offer ik me wel op om daar verbeterpunten op door te geven ;). Met toestemming publiceer ik de kaart hier op de blog.

Een gewone dinsdagochtend :)

ISES 2012

Om zo goed mogelijk met paarden te kunnen omgaan, ze te kunnen trainen en te zorgen dat ze zich zo prettig mogelijk voelen, maak ik gebruik van de wetenschap. Immers dit is de enige manier om een objectieve en redelijke mate van zekerheid te krijgen over hoe paarden leren, denken en zich gedragen en welk effect onze invloed heeft. Je hebt mensen die met een “gevoel voor paarden” geboren worden, ben ik niet zo iemand en vraag ik me meteen af of dat gevoel altijd klopt. Ik moet het dus leren. Het klinkt ingewikkeld, maar de wetenschap maakt het juist simpel. Je hoeft het onderzoek niet uit te voeren of zelfs te begrijpen. Als de resultaten in Jip en Janneke taal overgebracht worden, dan iedereen er mee werken.

Gelukkig ken ik iemand die zich met "Paardenwetenschap" bezig houdt. Marc Pierard is etholoog (gedragsbioloog) en bestudeert o.a. hoe paarden leren en zich gedragen en waarom.

Zie deze links voor eerdere berichten hierover:

Andrew McLean clinic

Paardengedrag

Om mijn blog ook een beetje een leerzame inhoud te geven, heb ik Marc gevraagd af en toe een stukje te schrijven.  

Hier is het eerste stukje over het ISES congres over Equitation Science. Wat dat betekent legt Marc uit in zijn stukje.

ISES congres 2012: de uitschieters

Sedert 2006 ga ik elk jaar naar het wetenschappelijk congres over ‘equitation science’. Wat is dat nu weer, zult u denken. Wel het is een jonge wetenschappelijk subdiscipline die een multidisciplinaire benadering (ethologie, leertheorie, psychologie, biomechanica om er enkele te noemen) gebruikt om de training van paarden te onderzoeken en objectief te verklaren. Het doel is te onderzoeken hoe trainingstechnieken functioneren door gebruik te maken van wetenschappelijke methodes om zo ondermeer na te gaan welke technieken al dan niet goed werken of eventueel een probleem inzake paardenwelzijn kunnen opleveren. Spijtig genoeg is het weer zo’n term die niet echt in het Nederlands te vertalen is. ‘De wetenschappelijke studie van het paardrijden’ bekt toch net iets minder dan ’equitation science’.

In 2007 werd dan de International Society for Equitation Science (ISES) opgericht. Dit is de wereldwijde wetenschappelijke vereniging voor mensen die onderzoek doen dat iets te maken heeft met paardrijden. Maar van in het begin wilden we een sterke link hebben naar de praktijk. Dus heb je, naast wetenschappelijke leden, ook leden die praktijkmensen zijn (trainers, ruiters, kwekers, hoefsmeden, …). Dit zorgt voor een open relatie tussen wetenschap en het terrein. Wetenschappers doen hun best om hun resultaten op een begrijpelijke manier door te geven aan praktijkmensen en die kunnen op hun beurt feedback geven op de toepasbaarheid of de vragen waar ze nog mee zitten. Er zijn heel weinig wetenschappelijke verenigingen die dit doen. Wie meer info zoekt over equitation science of ISES kan terecht op www.equitationscience.com .

Het jaarlijks congres van ISES was dit jaar in Edinburgh van 18 tot en met 20 juli. Het thema was deze keer: ‘the road ahead’. Zoals elk jaar was het weer heel interessant en erg gevarieerd. De diversiteit blijft maar toenemen maar paardrijden is dan ook een samenspel van heel wat factoren. Het is altijd leerrijk een presentatie bij te wonen over iets waar je niet veel van afweet. Je snapt dan wel niet alle details maar je steekt er toch iets van op. Een nieuw initiatief dit jaar was een voorafgaande workshop voor een beperkte groep met als doel op termijn te komen tot standaarden voor veel voorkomende onderzoekstechnieken. Nu werkt iedereen op zijn eentje en dat zorgt voor problemen als je resultaten wilt vergelijken. Als we algemeen gebruikte methoden kunnen standaardiseren, kunnen we verschillende studies beter vergelijken en ook echt meta-analyses doen. Meta-analyses zijn studies waarbij je heel wat bestaande studies en hun resultaten groepeert om zo uitspraken te kunnen doen over grotere aantallen paarden en/of ruiters. Vele studies zijn om praktische redenen immers beperkt in hun aantallen en via meta-analyses kan je een meer onderbouwde conclusie bekomen. Maar dan moeten de resultaten wel vergelijkbaar zijn en daar wringt het schoentje nog veel te vaak. Maar in de workshop werd rond een aantal thema’s gewerkt en alle aanwezigen waren enthousiast om hieraan bij te dragen.

Het eigenlijke congres had weer een bomvol programma met presentaties en posters. Voor wie niet zo thuis is in de wetenschappelijke cultuur: je kan je onderzoek op een congres voorstellen via een mondelinge presentatie of via een poster. Dat laatste is gewoon een samenvatting van je onderzoeksresultaten op posterformaat dat opgehangen wordt zodat alle deelnemers aan het congres dit tussen de presentaties door kunnen gaan bekijken en met de auteurs spreken. Er waren in totaal 107 studies die aanvaard werden, dus ik ga er maar enkele opvallende aanhalen. Wie meer wil weten, kan op de website van ISES de proceedings vinden met alle abstracts (korte samenvattingen).

Eén van de presentaties die het meest media-aandacht genoot, was de studie over het gebruik van een autootje op afstandsbediening in een roundpenn. Een Australische studente had met zo’n autootje een join-up nagebootst en dat werkte heel goed. Dit toonde aan dat deze techniek dus niet berust op lichaamstaal en het nabootsen van een paard, maar gewoon op het gebruik van fysieke en mentale druk en het loslaten daarvan (negatieve bekrachtiging in vaktermen). Deze studie demonstreert duidelijk een voordeel van een wetenschappelijke aanpak: je test elke bewering via gerichte observaties en experimenten en je houdt enkel over wat je kan aantonen. Geen sprookjes, maar feiten. Natuurlijk zit er ook een stuk interpretatie in, maar resultaten en interpretatie wordt duidelijk gescheiden zodat iedereen zelf zijn mening kan vormen. Een andere studie die heel wat weerklank kreeg, ging over een vergelijking van 3 verschillende hoofdposities van paarden tijdens het rijden. Deze studie vond voor deze 15 paarden onder de omstandigheden in de studie, dat er aanwijzingen waren dat aan de teugel zoals in competitie en in hyperflexie hogere stress zou kunnen veroorzaken dan met een langere teugel. Het opvallendst was dat de Deense ruiters blijkbaar schrik hadden om echt met lossere teugels te rijden omdat ze dan het gevoel hadden dat ze geen controle meer hadden over hun paarden.

Er was ook een zeer interessante presentatie over de relatie tussen conformatie en kans op blessures bij paarden. Het is niet zo rechtlijnig maar er komen toch stilaan duidelijke trends naar voor. Een studie waarin rijstijl van barrel racers vergeleken werd, toonde aan dat een meer agressieve rijstijl niet leidde tot betere resultaten, maar dat meer gebruik van de zweep en van tikken van de hiel (met sporen? ) leidde tot respectievelijk meer problemen bij het binnenrijden van de piste en met de frequentie van aanzetten tot steigeren. Er waren ook enkele presentaties over de psychologie van de ruiter.

Zoals elk jaar was er naast de 2 dagen bomvol lezingen ook een praktische dag. Tijdens die praktijkdag worden meestal een aantal technologische ontwikkelingen getoond die allerlei nuttige metingen toelaten. Zo waren er demonstraties van de laatste technische snufjes die toelaten om ondermeer: hartslag meten, druk van het zadel op de paardenrug, teugeldruk, druk van de benen van de ruiter op het paard en meting van minieme temperatuurverschillen bij het paard. Vaak gaat het om prototypes waaraan natuurlijk nog moet gewerkt worden om ze echt ruimer toepasbaar te maken. Maar het is wel fascinerend te zien hoe dit continu evolueert en een glimp op te vangen van toekomstige hulpmiddelen. Als etholoog blijf ik natuurlijk het meest belang hechten aan een systematische observatie van het gedrag maar technologie kan zeker helpen bij de verfijning van de interpretatie van het uitwendige gedrag.

Volgend jaar gaat het congres door in de Verenigde Staten, in Delaware van 17 tot en met 20 juli 2013. In 2014 zal het congres in Denemarken georganiseerd worden. Ik werk eraan om de volgende jaren zelf ook resultaten van eigen onderzoek te presenteren. De sfeer op het ISES congres is altijd constructief en de commentaren zijn nooit kwetsend. Dat is blijkbaar wel vaak anders op andere wetenschappelijke congressen. Misschien heeft onze positieve sfeer te maken met het feit dat we nog een jonge discipline zijn waarin bijna alle onderzoekers ook zelf paarden houden, rijden en/of trainen. Daardoor beseft iedereen hoe complex de interactie mens-paard wel is en hoe moeilijk het is dit objectief te bestuderen. Maar we houden vol omdat we naast wetenschapper tegelijk ook gek van paarden zijn. Zijn wij dan toch gekke wetenschappers ?

NP Veluwezoom

Met Lala naar de Veluwe

We hadden het al een tijd geleden afgesproken, en ondanks dat ik nog tot over mijn oren in de verf en verhuisdozen zit, gingen we toch. Een beetje plezier mag wel!

Na een dramatisch afscheid van Jenny, vertrok ik vorige week vrijdag met Lightning richting Laag-Souren, gelegen aan NP de Veluwezoom. Onderweg zouden we achter Lala aanrijden, zodat we toch samen aankwamen. Door een beetje pech kwam ik net voor een gesloten Roertunnel te staan en kwam ik 20 minuten later aan. We hadden daar een blokhut gehuurd en stal + wei. Na aankomst gingen Lightning en Lala eerst de wei op. Lightning liep eerst voor haar weg, maar later gingen ze toch samen staan. 

 

Hij was redelijk onrustig (voor zijn doen) en riep regelmatig op Jenny. Thuis gaf Jenny kennelijk ook luidkeels te kennen dat ze het er niet mee eens was en stond ze aan het hek te wachten. Later ging ze dan toch maar naar Furi terug de wei in. Buiten een vriendschap met Lala, had hij daar ook een van de lokale merries versierd.

Nadat we alles geïnstalleerd hadden, zijn we maar meteen gaan rijden. Het bos begon direct buiten de camping en we kregen een vergunning en ruiterroutes mee. Wat heerlijk om over zandpaden te rijden, lekker op de blote voeten. We zouden een kort rondje doen, maar uiteindelijk waren we toch bijna 20km en 3,5 uur weg en maar net voor het donker terug (en na sluitingstijd van de pannenkoekenkraam). De dag erna begon ik al meteen met zere billen! Dat stappen door het mulle zand gooit toch wel hoog op. Het was wel een mooie route door het bos. Draven door het mulle zand was op de eerste dag ook nog moeilijk. 

Van vrijdag op zaterdag regende het ’s nachts en ’s morgens hard. We deden het rustig aan en zijn wat later vertrokken waarna het de hele dag droog is gebleven. We hadden een route van 23 km die via verschillende landschappen liep met pauzeplaatsen. We reden ook door gebieden waar “wilde” koeien liepen en moesten toch wel even slikken toen we redelijk dicht langs een grazende stier moesten. De stier keek niet op of om, en we konden er rustig langs, zei het met iets hogere hartslag ;). Het landschap was heel afwisselend met heide, bossen en een varenbos. Als wij pauze namen, lieten we de paarden even grazen. Lightning had zijn bit in, dus ik deed hem maar gewoon het hoofdstel uit en liet het om zijn nek hangen.

het silhouet van Lala bij volle maan

Op zondag was het prachtig zonnig weer en hadden we een derde route die weer anders was. Een andere heide en een heel lang kronkelend pad en weer een grazende stier. Deze stond nog dichterbij het pad en was (leek?) nog groter. Ook die keek niet op of om. Ze zullen alle recreanten wel gewend zijn.

van paard geruild, ik rij dus op Lala (!)

Lightning en Lala waren meestal ontspannen en fijn om te rijden. Ze jutten elkaar niet op en zijn het gewend om uit elkaar gehaald te worden. Fijn hoor, opgevoede paarden waar je overal mee kan komen. Darco de hond, was ook mee en die vond het ook wel gezellig. Enthousiast deed hij zijn trucjes voor. Hij kon niet mee tijdens de ritten, maar er was wel een mooi losloopgebied en hij mocht ook mee uit eten.

Eenmaal thuis wist Lightning eerst niet goed waar hij was en wandelde heel rustig de wei in. Toen viel het kwartje en begon hij heel hard te gillen en galoppeerde heel hard naar Jenny toe. Daarna heeft hij een hele tijd rondgelopen met zijn gereedschap op scherp van de opwinding, terwijl zij hem uitgebreid besnuffelde, “waar ben je geweest?”. We zullen Jenny de foto’s maar niet laten zien! Ja, het is ècht een ruin! Had ik het bewijs maar bewaard…

We hebben ook nog twee video's gemaakt tijdens het rijden. Dat ging niet zo geweldig, maar voor wie het leuk vindt staan ze hier: 

 

Nieuwe route proberen

Jenny heeft het druk

Te druk om te komen eten. Ze rent, dribbelt, galoppeert en bokt terwijl ze met haar hoofd gooit. Ze ziet ook spoken. Ik probeer haar te pakken, maar steeds als ik in de buurt kom, draait ze zich vliegensvlug om en is weer weg. Lightning en Furi hebben hun portie al lang op en net als ik denk “meid, je hebt pech”, komt ze naar me toe. Ze wil Furi’s stal inlopen, maar daar staat haar eten niet. Uiteindelijk krijg ik haar zover om haar eigen eten op te eten. Na elke hap draait ze zich weer om, maar ik heb het stalletje dicht gemaakt. Ik zet Lightning er even naast zodat ze rustiger blijft. Uiteindelijk is de bak leeg. Zodra ik de stal open maak, rent ze de wei weer in. Lightning bekijkt zich het eens en gaat samen met Furi in een andere wei grazen, veel te druk dat gedoe. Gelukkig kunnen die twee ook weer goed met elkaar opschieten. Ondertussen rent Jenny nog steeds door de wei. Niet in paniek, maar ook niet ontspannen. Ze is bezig!

Avondwandeling

mooi uitzicht met de maan op de achtergrond

Als vanouds wandelen we weer veel. Elke keer wordt de paniek om bij Jenny weg te zijn minder erg. Ik vind het wel een beetje vreemd. Op de vorige stal stond hij ook al met haar, maar maakte er geen drama om. Nu wel. Ach ja, gaat wel weer over.

Verkenningswandeling

Als ik de straat oversteek, kom ik na een paar honderd meter direct in het bos. Het is niet zo groot, je kan er niet verdwalen, maar wel erg mooi. Lightning vindt het nog niet zo geweldig, Jenny blijft immers achter. Hij zorgt ervoor dat het hele dorp zijn roep hoort, ik heb er oorsuizingen van !

Nachtrust

Zwetend werd ik wakker vannacht.... de paarden waren gestolen! Of had ik het alleen maar gedroomd? Nog half in paniek begon ik te piekeren... "Ik had er toch wel goed aan gedaan? Waren de paarden wel zo blij als ik? Kleefden Lightning en Jenny niet teveel aan elkaar? En was Furi geen 3e wiel aan de wagen?"

De halve nacht lag ik wakker en gaf ik er maar gewoon aan toe. Ik troostte mezelf met de gedachte dat het er bij daglicht vast beter uit zou zien. Gisteren zag ik namelijk dat Lightning Furi steeds wegjoeg als ze te dicht bij Jenny kwam. Als "hengst" heeft Lightning blijkbaar genoeg aan één vrouw.  Toch zoeken de dames elkaar op en vind je ze zelden meer dan 10 meter van elkaar. Ook was de smid er en maakte Lightning behoorlijke paniek dat hij niet bij Jenny kon. 

Vandaag ben ik dus maar meteen gaan oefenen en ben een klein stukje gaan wandelen met Lightning, buiten het terrein. Hij hinnikte wel een paar keer, maar dan liep ik verder weg van huis. Als hij rustig was, liep ik richting huis. Hij leek dat wel te snappen en dit moeten we gewoon vaker doen èn we moeten met z'n allen wennen. Ook toen ik Lightning ging halen, stonden Jenny en Furi tegen elkaar aan te rusten. Lightning stond iets verder op. Ook joeg Lightning Furi vanavond niet meer weg, zelfs niet met eten.

De komende nacht slaap ik vast beter!

Dinner

Vanmorgen...

Vanuit mijn bed (nu nog in de keuken), trek ik gauw iets aan en voer de katten. Mijn klompen staan al aan de achterdeur en terwijl de rest nog slaapt, loop ik zo de wei in. Whiskey en Fluffy, de stalkatten, lopen mee. Alsof dit nog niet genoeg genieten is, is het een prachtige zonnige ochtend. de paarden slapen nog als ik aankom.

Heerlijk!

De paarden zijn verhuisd

Nr 1: Furi is gearriveerd

Nr 2: Jenny is gearriveerd

De dames vinden het al prima op de nieuwe plek. Ze moeten nog even op de man des huizes wachten.

Nr 3: de bende is compleet!

Op onderzoek uit.

De stalkat

Een van de stalkatten, Fluffy, voelt zich al helemaal thuis!

Langzaam afscheid nemen van Raar