Een paar weken geleden kwam een buurman die ik nog niet kende vragen of ik mijn paard ter beschikking wilde stellen voor een basisschool in de buurt. Hun eigen paard liep niet meer goed en een bekende had mij aangeraden. Mij zei het op dat moment niks, maar ik ben best in voor een geintje te paard en stemde toe.
Afgelopen maandag trok ik in de schemering mooi gepoetst richting Geleen. Zodat ik toch een beetje kon opschieten en omdat ik mezelf na een aanstelrit op zondag eens stevig had toegesproken, ging ik erop, donker of niet. Ook mijn helm had ik thuis gelaten omdat ik niet naast het paard (St. Maarten in de vorm van meester Wim ging erop) met een helm wilde lopen. Ook dat deerde me niet.
Lightning was meteen onzeker en ik ook. Zelfs de paarden van de buren leken in het schemerlicht vreselijke monsters en achter elke struik zat minstens één tijger :-s. Hij liep langzaam en keek steeds van links naar rechts. In het stikdonkere bos en door de barricade aan het spoor, ben ik toch maar met de zaklamp voorop gaan lopen. Eenmaal in het dorp was de straatverlichting aan en was ik aan de late kant. In een vlot drafje gingen we doelgericht over de straten van Geleen, de drukke weg over en zonder enige aarzeling over de rotonde. Aan reflectors en een voor- en achterlicht had ik wel gedacht!
Bij de school stonden honderden kinderen, allemaal met een lampion! Gillen, schreeuwen, lachen, zingen, ze hadden veel plezier. Lightning is gelukkig meer kindervriend dan ik, haha. Al gauw hesen we meester Wim aan boord. Hij zag het niet zo zitten, maar deed het toch. Ik hield het leikoord vast en liep achter een volgauto aan. Achter ons kwamen àl die kinderen. De voorsten hadden een touw vast waar iedereen achter moest blijven, maar af en toe waren ze iets te enthousiast en liepen met touw en al tegen hem op. Wat een situatie was dat voor een paard, gedreven worden van achteren door een kudde kinderen en voor je een auto. Lightning gaf geen krimp en ging in processie-tempo stapje voor stapje vooruit.
Na de optocht gingen we weer naar huis. Vanaf dat moment wilde ik ook echt naar huis, dus hùp erop en gáán met dat paard. Ik lette niet meer op mezelf, ik lette niet meer op hem, ik reed gewoon naar huis! Hij keek niet om zich heen en ging vlot en doelgericht vooruit.
Ik heb het wel eens in boeken gelezen en in lessen gehad: als je de juiste focus hebt, dan doet je paard wat jij wilt. Dat bleek nu weer zo duidelijk en af en toe heb ik zo'n moment echt nodig. Een "stoomtreinmoment" noem ik dat, dan kan ik ineens paardrijden! Maar dat is een ander verhaal...
PS: achteraf bleek dat mijn buurman de verwijzing verkeerd hadden begrepen en ze iemand anders moesten hebben... Ach ja, we hebben het graag gedaan :D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten