Slaperige veulens

Vandaag was ik bij Vicky op bezoek en gingen we weer met de veulens naar de manege. De weg kennen ze al en het gaat twee keer zo snel als de eerste keer: meelopen is al bijna helemaal normaal.

We oefenden bewust niet samen in de round pen zodat ze eraan wennen om uit elkaar te gaan. Om het hoekje en meteen weer terug: niet spannend als je iets doet wat je kent. Probeerde ik echter om te longeren (het cirkel idee snapt ze, het voorwaarts idee nog niet), dan was dat teveel ineens en kreeg ik een rodeo als traktatie. Ook het "mens niet omlopen" spelletje hebben we geoefend, nu is ze nog niet zo groot.

We hadden ook een stok met vlag. Ze waren beiden erg rustig vandaag, dus een goed moment om zoiets te oefenen. Daar waren ze beiden niet van onder de indruk, dus moest mijn jas eraan geloven. Zoals je op de foto ziet was dat ook niet spannend. Ik zwaaide er uit alle macht mee en heb haar er helemaal mee bedekt, ook over haar hoofd. Geen probleem. Zzzzzzzzzzzzz 

Eerste keer

De eerste keer weer aan het werk sinds het begin van onze werken, de eerste keer in onze nieuwe rijbak! Lightning had voor de eerste keer in zijn carrière een vakantie. Ik had het idee dat hij dat mentaal nodig had en het kwam goed uit in de winter en met de verbouwing. Fysiek is dat voor hem niet goed, maar dat bouwen we wel weer op.

De laatste paar weken merkte ik dat hij onrustig werd, alsof hij zich verveelde. Hoe vaak ik me ook heb afgevraagd of werk wel zo goed voor hem was (gezien het verzet steeds), nu bleek duidelijk dat hij toch liever iets doet.

Wat is het toch fijn om met een gemotiveerd paard aan de slag te gaan. Hij deed zo zijn best! Hij kwam zelfs naar me toe vanaf zijn hooibak toen hij zag dat ik het halster en de zweep bij me had. Geen gedoe, geen gegrom, geen geknars, geen hoofdschudden, maar actief en oplettend.

Ik zie het als een mooie kans op "opnieuw" te mogen beginnen, met een schone lei!

Positief

Glas half vol? Glas half leeg? Soms lijkt het net alsof de zon uit iemand z'n achterwerk schijnt.....

Via FB of blogs worden alleen de mooiste foto's geplaatst waarbij de paarden op een perfecte grasmat staan zonder een klontje modder. Er is letterlijk geen vuiltje aan de lucht. Het valt vooral op als je op die plekken geweest bent en ziet dat ook dáár de paarden tot hun knieën in de modder staan en al die mooie fokmerries met kromme benen (door het vele fokken) binnen staan onder daglichtlampen zodat hun cyclus vooral in januari al op gang komt. De veulens staan uiteraard ook binnen, met alle gevolgen van dien in hun later leven.

Soms zijn het alleen foto's, soms tref je ook hele dagboeken waarin het lijkt alsof hun paarden alleen maar winnen en de eigenaar het perfecte leven heeft. Het paard dat een tweede plaats haalt in de futurities (van de 3 :s), hahaha. Elk huisje heeft zijn kruisje.... De ellende wordt verzwegen en soms vraag ik me af of ze tegen zichzelf wel eerlijk zijn?

Maar wat is eerlijk? Zelf heb ik de neiging om tè eerlijk te zijn. Alle ellende verschijnt hier op mijn blog. Geen levende ziel zou Vicky ooit kopen als ze mijn blog gelezen hebben, bijvoorbeeld. Ook zij is Dutch reserve futuritu champion (van de 2 :o, maar dat zeg ik er maar niet bij). Toch is zij misschien beter af dan de "perfecte" paarden van anderen. Nee, sorry, ik kan niet alles en mijn paarden ook niet, maar we willen wel blijven verbeteren en leren. Ik krijg het echt niet voor elkaar om alleen de mooie dingen te laten zien.

Groetjes uit ons Paradijs

PS: mijn excuses voor de onbewerkte foto's

Opgelucht

Misty's zweer is eindelijk open! Nu kan de genezing beginnen :)

Lente?

De eerste lentedag!

De winterharen vliegen in de rondte,
Ik loop in een T-shirt,
Het zonnetje schijnt volop,
En de knutjes zijn er helaas ook weer.

Misty's zere voeten

Op 24 december plaatste ik het bericht over Misty's hoefbevangenheid (is het alweer zo lang geleden!?!)

Begin januari kwam de dierenarts voor controle, maar was ze nog steeds niet beter en ze adviseerde röntgenfoto's te laten maken om te zien of het hoefbeen gekanteld was en zo ja, in hoeverre. Een paar dagen na haar bezoek merkte ik dat haar hoeven niet meer zo warm waren en het bloedvat ook niet meer klopte: joepie!! Ze liep nog niet echt beter en leek achter ook kreupel te lopen! Help, de hoefzweer was ook weer terug :(. Arm paard stokkreupel op 3 van de 4 benen.

De dierenarts die kwam voor de foto's maakte ook een foto van de voet met de zweer om te zien of daar iets aan te zien was. De hoeven voor waren niet meer warm geweest en ze mocht en moest van de medicatie af. Hoefbevangenheid is immers een inflammatie waarvoor je ontstekingsremmers geeft, een hoefzweer is een ontsteking die juist moet rijpen en uitbreken en niet geremd mag worden. Dat werkt elkaar dus tegen.

Een paar dagen later kwam de verlossende uitslag: het hoefbeen was niet gekanteld! Wat een opluchting!

Omdat ze van de medicijnen af was, maar nog steeds last had van haar voeten, hebben we haar voor ijzers gegeven. Zo kan ze pijnvrij lopen. Ik zal niet snel een ijzer laten plaatsen, maar 24 uur per dag hoefschoenen aan werkt ook niet. Gelukkig gaat het erg goed met haar ijzers en ze is weer een beetje gemotiveerd om de wei op te gaan. Met de vorst was ze wel tot in de wei geraakt, maar durfde niet meer terug. We moesten haar gaan halen en voetje voor voetje terug brengen naar de zandpaddock (daar ben ik nu zo mogelijk nòg blijer mee!).

De hoefzweer is helaas nog steeds niet doorgebroken en ik wil niet alweer een gat in haar zool maken. Het gat van de vorige keer is namelijk nog steeds niet helemaal dicht gegroeid. Het gaat een beetje op en neer hoeveel last ze ervan heeft, maar ik merk dat het enige been waar ze nog niks aan heeft, ook warm aanvoelt. De zweer moet met soda weken en trekzalf er langs de kroonrand uitbreken, maar ik vraag me af hoeveel kwaad het kan als ik er zelf een sneetje in maak?

Pfff, als paarden iets aan hun hoeven hebben...

Slapen

Misty voelt zich veilig in de paddock en vindt het niet nodig om op te staan als ik het hek ga repareren. Ze zakt dieper weg in haar slaap en ligt te dromen: ze schopt met haar benen, kreunt en nickert. Zo'n vredig moment :)

PS het is al twee keer gebeurd dat mensen aanbellen om te vragen of het Belgisch trekpaard dat een stuk achter ons huis staat ziek is. Zij ligt er regelmatig zo bij. "Nee, ze is niet ziek. Ze slaapt...."

Training Vicky: aangebonden staan

Vandaag was ik weer bij Vicky op bezoek en gingen we, net als vorige week, met de twee kleintjes naar de manege. Ik had me voorgenomen om duidelijker te zijn en Vicky was ondertussen ook weer de oude qua gedrag.

We oefenden een oefening van Stacey Westfall uit haar video serie met Jac, waarbij je een paard voorbereidt op vaststaan door het plots op een lopen te zetten terwijl je het touw rond je heupen houdt. Je hebt het touw vrij lang om ze enigszins een kans te geven om mee te gaan, maar de bedoeling is dat ze plots druk achter hun oren voelen en leren om naar voren te springen. Als je het een keer of 10 gedaan hebt, dan snappen ze het spelletje wel.

Ook oefenden we om de veulens kort uit elkaar te halen, zodat kleven (hopelijk) geen probleem wordt. Ze staan samen in één stal en lopen samen op de weide.

Eenmaal terug op stal bond ik haar ook vast, vrij kort, zodat ze dat snel voelde en heb ik haar hoeven gevijld. Ik heb een 6 meter lang touw om met haar te werken. Dat maak ik dan met een paniekknoop vast en houdt het uiteinde steeds vast zodat, àls ze zou terugtrekken, ik dat meteen los kan maken. Dat was allemaal niet nodig en ze vond het niet zo'n probleem om vast te staan.

Vicky went aan haar nieuwe huis

Eerst samen met de pony's, daarna de drie-jarige Quarter "Baby" erbij

Ben jij mijn nieuwe vriend? Onder de indruk van Matti, de 21 jarige KWPN ruin.

Als laatste de cheffin "Rietta" erbij

Ben je nog onzeker? Dan synchroniseer je je beweging met je vriendin.

Vicky is nog erg gespannen en onzeker. Dat is niet zo raar, gezien  het verloop van de reis en haar volledig nieuwe omgeving. Het wennen aan de andere paarden is in ieder geval erg goed verlopen. Ze gaat de confrontatie uit de weg, maar vindt ze erg interessant. De anderen vinden het nieuwe gezelschap wel leuk.

Op bezoek bij Vicky

Gisteren ging ik weer bij Vicky op bezoek en we besloten met de twee kleintjes te gaan oefenen op de nabij gelegen manege.

Of het door de reis of haar nieuwe omgeving of door mijn aanwezigheid kwam, Vicky was erg gespannen. Zelfs het poetsen vond ze niet fijn. Zelf was ik waarschijnlijk ook nog gespannen, de schrik van de reis zit er nog goed in.

We liepen naar de manege en op enkele sprongen na, ging dat goed. Vicky heeft heel erg de neiging om op je schoot te springen en blijft totaal niet uit je ruimte. Dat wilde ik oefenen en ik duw haar steeds opnieuw weg. Dat was niet erg effectief en ik liep op eieren :(. Ik had het niet door van mezelf omdat ik dat bij grondwerk niet heb.

We liepen over de manege en door allerlei rijbakken en de rijhal. Nadiehtje ging alvast naar buiten en we bleven korte tijd alleen achter. Dat was voldoende reden voor paniek en ik had mijn handen vol om veilig naar buiten te gaan. Dan is 300 kilo veulen van 1,40m groot al heel veel paard. Dat is dus iets dat we erg goed moeten oefenen!! "Alleen" zijn. Dit is iets wat ze niet kent, maar ik kan me herinneren dat ik met Lightning altijd alleen ging wandelen toen hij nog maar 4 maanden oud was. Hij heeft daar nooit veel drama om gemaakt. Vicky is anders, dus gaan we dat oefenen.

In de round pen waren we bezig met allerlei oefeningen, maar Vicky bleef gespannen en had haar aandacht bij haar omgeving. Ik vond dat niet zo erg, zo kon ze eraan wennen. Soms gaat wennen echter sneller als je ze afleidt (overshadowing heet dat in trainingstermen) en toen de eigenaresse van Nadiehtje een oefening voorstelde die meer leek op het join up werk, viel bij ons het kwartje. Vicky lette op mij, hield afstand en ontspande zichtbaar. Het hield ons beiden bezig, ik was niet meer onzeker en zij stond te kauwen en gapen.

Op dat mooie moment gingen we terug naar huis. Volgende week weer! Ik verheug me er alvast op!

Veulens trainen

Zondag 27 december kwamen twee paardenvrienden op bezoek (met Galen,  zie eerder bericht).      Omdat de veulens woensdag zouden verhuizen en de verhuis van Nadiehtje naar ons moeilijk was verlopen, besloten we ze te trainen.

 

De eigenaresse van Nadiehtje was er ook en we kregen hulp van Marc Pierard en zijn expertise over het toepassen van Evidence Based training op de kleintjes. Na enkele minuten werd duidelijk dat Nadiehtje zich om een reden niet liet laden: ze leerde per ongeluk dat ze niet voor druk hoefde te wijken. Of het de druk van de omstanders was, of de slechte ervaringen die ze met elkaar hadden? Na ingrijpen van Marc ging het snel weer beter.

 

We oefenden eerst zonder trailer zodat ze simpelweg netjes voorwaarts gingen. Daarna kwam de trailer erbij.

 

Vicky liep er in tegenstelling tot Nadiehtje zo op en vond het allemaal wel leuk om te spelen. 's Middags wilde ik het nog eens proberen en vertikte ze het. Ze raakte helemaal overstuur. Nadiehtje maakt een hoop drama en is erg expressief waardoor je daarop kunt inspelen. Vicky lijkt de rust zelve, maar explodeert plotseling. Haar spanning is een stuk moeilijker te zien, maar door deze training heb ik het leren herkennen. Dit gaat onze uitdaging worden: omgaan met stress.

Vicky verhuizen

Woensdag ging ons logeerveulen Nadiehtje terug naar huis. Vicky ging mee, voor de opvoeding. Zo kon ze immers leren hoe het was om in een andere kudde te staan, op een andere plek. De twee veulens kennen elkaar al, dus dat helpt. Ze blijven daar 2-3 maanden en dan komt Vicky weer naar huis, op tijd voor de geboorte van haar 3/4 zusje/broertje.


Zondag hadden we al geoefend omdat Nadiehtje de trailer niet op wilde. Dat ging niet zo geweldig, dus ik was best nerveus. Ik vond het ook niet leuk om Vicky te laten gaan, maar het was beter voor haar.  


De trailer stond klaar in de paddock met een dikke laag stro en de voorkant geblokkeerd met strobalen. We zouden de veulens er samen los op zetten. We durfden ze niet vast te binden vanwege de kans op paniek, trekken en achterover vallen.


De eigenaresse had hulp bij zich en zij bleek een paardenfluisteraar. Met hele zachte druk en een ongelofelijk goede timing van loslaten en belonen met voer, had ze het koppige veulen in 10 minuten op de trailer. Vicky ging helaas in verzet en maakte zich vreselijk druk. We waren bang dat Nadiehtje even hard weer uit de trailer zou lopen, dus de klep ging dicht en Nadiehtje ging alleen op weg.


Vicky ging met de tweede lading mee, en moest dus ook alleen gaan. Ik durfde het niet aan om met Misty te gaan reizen i.v.m. haar hoefbevangenheid en ik was bang dat ze zich druk zou maken als we daar zonder haar veulen terug zouden gaan (en als zij onrustig wordt op de trailer....). We gebruikten Misty wel om Vicky op de trailer te zetten en dat ging snel (met hulp van een voeremmertje). Alles ging dicht en we gingen op weg. Vicky maakte geen geluid en de achterblijvers ook niet, pffff, gelukkig!


Eenmaal onderweg begon Vicky flink te rammelen en stampen in de trailer en na een minuut of 10 vloog de trailer heen en weer over de weg. Ik minderde vaart en keek angstvallig in mijn spiegels. Tot mijn grote schrik zag ik het deurtje bewegen! Dat kon niet, daar lag stro voor! Het deurtje bewoog nog meer en ik stopte net op tijd om te zien dat het deurtje open vloog en haar neus eruit stak. Ik rende naar het deurtje en zag dat ze òver de stang hing, uiteraard volledig in paniek. Het stro lag overal en ze zat onder het bloed dat uit haar mond drupte.


Het deurtje ging snel weer dicht en we stonden er met twee man tegen om haar binnen te houden. De eigenaresse van Nadiehtje klom dapper over de achterklep naar binnen. De volgende momenten herinner ik me niet goed, maar het lukte haar om stro onder Vicky te leggen als ze probeerde op te staan en één kant van de stang los te maken. Inmiddels was ze in schok en lag ze daar. We probeerden uit alle macht de stang aan de andere kan ook los te krijgen: zo konden we immers niet rijden. We stonden bij een dierenarts om de hoek, maar hij eiste dat we daarheen zouden rijden. Hij keek wel uit om op een doorgaande 80km weg (ik stond uiteraard midden op de weg!) bij een veulen in paniek in de trailer te klimmen, maar wij konden niet rijden met een veulen dat op de stang hing. Terwijl ik overwoog om de brandweer te bellen om de stang door te flexen, hoorden we in de trailer een knal: ze was weer opgesprongen en de stang was losgeschoten. Wat een geluk! (bij een ongeluk).


Ze was nog steeds in schok, maar we reden stapvoets met een hand tegen de deur naar de dierenarts. Hij wilde haar uit de trailer halen, maar dat leek me een slecht plan. Hij moest er toch maar in. Ze leek ongedeerd, leek niks gebroken te hebben en had al haar tanden nog. Hij verdoofde haar en we bonden haar aan de achterstang (ze had zich omgedraaid) zodat ze in ieder geval niet nog een keer door het deurtje zou gaan.


De dierenarts adviseerde ons om terug naar huis te gaan, maar ik zag haar en mezelf hier niet nog een keer hierdoor gaan en we besloten om door te rijden nu ze toch verdoofd was. Zonder verdere kleerscheuren en met de ergernis van half Duitsland voor mijn slakkengang, kwamen we daar aan. Ze leek daar ook relatief ongedeerd: er was wat vel van haar achterbenen en ze had zichzelf flink met het bloed uit haar mond besmeurd en ze was helemaal plakkerig van het opgedroogde zweet. Ze liep en at, dus dat zat wel goed. Ik was nog bang voor inwendige bloedingen, maar ze toont verder geen tekenen hiervan. Het lijkt erop dat het met een sisser is afgelopen.


We gaan haar de komende paar maanden leren om vast te staan en Lightning mag mee om haar weer op te halen. Uiteraard zullen we blijven oefenen met de trailer. Twee keer een "bijna-dood-ervaring" en nog geen jaar oud.... Ironisch genoeg was het dezelfde dierenarts (niet mijn regluiere).... En 's Morgens had ik het nog met iemand over trailerongelukken, ik heb het afgeklopt.... Ik heb ook nog niet de moed gehad om de trailer van binnen schoon te maken met al dat bloed. Wat een horror!


Ondertussen mis ik haar al vreselijk, dit helpt natuurlijk niet. Met Misty gaat het goed. Ze heeft eens lekker uitgeslapen en ook haar uiers zijn nauwelijks dik. Ook de anderen gaan gewoon door met hun dagelijks leven, al waren ze ineens onrustig toen Janka weg was voor een wandeling.

Furi wil ook mee ;)

Nog klink versuft in haar nieuwe stal

Dit vindt Misty van het vertrek van haar veulen