Het trainen/opvoeden van een veulen is al veel te lang geleden! Ik kan me herinneren dat ik altijd heel streng was. Lightning was immers een hengst en ik had alle adviezen ter harte genomen om (letterlijk en figuurlijk) NIET over me heen te laten lopen. Ik gaf hem geen strobreed ruimte en hij was als een droom om mee om te gaan.
Ik vroeg me soms wel af of ik niet tè streng was en toen ik (jaren later) de methode van Marc Rashid ontdekte, greep me dat erg aan en wilde ik ook de VRIENDELIJKE leider zijn.
Langzaamaan slopen er steeds meer slordigheidjes in de training en wordt Lightning heel langzaam brutaler. Hij is van zichzelf niet dominant en dit duurde jaren tot ik mezelf erop betrapte dat ik wel heel veel over zijn gedrag klaagde. Zijn verzet tegen training heb ik altijd puur en alleen op het fysieke gegooid en me niet afgevraagd of het aan mijn houding kon liggen.
Nu beginnen we weer opnieuw met rijden na verbouwingsverlof. Ik ga weer wandelen, longeren, grondwerk, balken en zaterdag zat ik er voor het eerst sinds 3 maanden weer op: wat een verzet! Ik dacht toch zeker niet dat hij daaraan weer ging beginnen??? Fysiek was er (volgens mij) niks mis, hij zette goed onder, voelde soepel aan en ik had het weer opgebouwd. Buiten zijn nek is hij een gezond paard, dus hij moet mij (62 kilo) als stevige E-pony echt wel even kunnen dragen. Van de gekkigheid was hij 's avonds zo stijf als een plank!
 |
| Zo moet het! Helemaal uit zichzelf! |
Gelukkig voor ons haalde ik wat video materiaal boven (hierover later meer :)) en besloot ik hem de dag erna alleen aan de longeerlijn te pakken. Dan kon ik beter zien wat er mis was en kon hij lopen zonder ruitergewicht. In stap ging nog alles prima, maar alles om hem heen was interessanter dan ik. Hoe zou ik dat vroeger opgelost hebben? Juist ja, omdraaien! Boem: daar kwam het verzet! Een explosie van benen en hoofdschudden; alles vloog alle kanten op. Zo ging deze discussie een korte tijd door, maar hij herinnerde zich duidelijk zijn training van vroeger. Zijn hoofd ging omlaag, hij begon te kauwen en lette weer op mij. Hij ging zelfs actief in een goede houding lopen. Alle gekkigheid was weg en we konden verder trainen.
Conclusie: ik was te toegeeflijk geworden. Zijn verzet blijkt op dit moment (voornamelijk) mentaal te zijn. Om fysiek weer sterker te worden, zullen we hier even doorheen moeten, maar ik verwacht dat het niet lang zal duren. We weten allebei namelijk nog hoe het moet! Nu is het belangrijk dat ik beide ervaringen ga toepassen: streng, maar rechtvaardig. Vriendelijk, maar niet toegeeflijk.
 |
| PS: ben zo blij met onze nieuwe rijbak!! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten