vrijdag 24 februari 2017

Aandacht

Na de vorige ervaringen met Vicky en haar wens om weg te rennen aan de hand, heb ik natuurlijk wat nagedacht. Toen Lightning klein was, werd hij aan heel wat round pen sessies onderworpen. Wilde hij niet het goede antwoord geven op mijn vraag, dan was het lopen geblazen. Wilde hij lopen, dan draaide ik hem om. Enfin, je kent het wel. De een noemt het join up, de ander hooking on, hoe dan ook, ze leren om de aandacht bij je te houden en dat je ze met rust laat als ze het juiste doen.

Als Vicky wil ontsnappen, is het mijn taak om te zorgen dat ze liever netjes naast me loopt. Een round pen hebben we helaas niet, maar aan een halstertouw blijft het principe gelden. We gingen terug de bak in en binnen enkele minuten had ze het spelletje door en "dansten" we synchroon door de bak. Boh, wat leren die kleintjes snel!

Ik had van plastic dat om hooibalen zit een "instant" vlag gebouwd. Ze was er niet bang voor, maar had voldoende ontzag om ervoor te wijken. De zweep kent maar twee standen: pijn of niks. Van niks is Vicky niet onder de indruk en als je haar ermee raakt, rent ze weg. De vlag werkte beter, die maakt voor haar voldoende indruk zonder haar pijn te kunnen doen.

Daarna gingen we weer de weide in, terwijl we dezelfde oefeningen deden. Ik moest haar soms aan mijn aanwezigheid herinneren, maar het ging heel goed. Tot.... we halverwege weer terug waren richting paddock. Ze ging steeds een beetje meer voor me uit en terwijl ik haar oefening deed was het POEF, het dak eraf: bokken, trappen, steigeren met maaiende voorbenen, wegrennen, het hele arsenaal. Vicky houdt niet van half werk. Op de een of andere manier word ik er gelukkig niet bang van. Ze trekt alle registers open, maar je hebt niet het idee ineens met een gevaarlijk paard van doen te hebben. Ze lijkt er nogal emotieloos onder te blijven.

Ok, dan ren je maar rond mij.... Met de vlag hield ik haar gekkigheid op afstand en rende ze om me heen in plaats van weg. De vlag stopt namelijk met zwaaien zodra ze niet meer naar achteren rent en dat had ze snel door. De eerste ronden gingen in een weide-vernietigende galop, maar na een paar veranderingen van richting had ze door dat ik niks deed als ze kalmeerde en stond ze me uitpuffend aan te kijken. De vorige keren werd het steeds erger, omdat ze het goede antwoord niet kon vinden en  het wegrennen haar onder de druk vandaan hielp. Al snel konden we veilig naast elkaar terug naar de paddock lopen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten