In Hand Trail met Vicky

Na een half jaar pauze weer een trail parcours gelopen met Vicky. Niet perfect, maar we hoeven ons niet te schamen. 

En nog maar een wandeling

Roxy en verkeer

We hadden al met het touw gezwaaid en met de doodenge vlag gespeeld op deze winderige dag. Winderige dagen zijn perfecte dagen om paarden te trainen. Als ze het dan kunnen, kunnen ze het altijd. Ik begon in de veilige bak met een veulen dat stuiterde als een hertje. Ze rent niet weg, steigert niet, bokt en trapt niet (stel je voor, ze zou het niet durven!), maar huppelt nerveus op de plek. In plaats van Vicky's grote NEE houding, zie je een tekstballonnetje boven Roxy met "oei, oei" erop.

Als je haar dan wat oefeningen laat doen, gaat ze opletten. Het gedribbel stopt en je kan haar met de vlag overal aanraken. Het touw over haar hoofd zwaaien mocht ook. Ik loop vaak even met haar de oprit op en af. Je moet niet per se naar buiten om enge dingen te vinden en zo iets kleins is beter dan niks doen. Het lukt me simpelweg niet om 4 paarden te trainen naast het werk. Aan het einde van die oprit is de weg. Daar ga ik dan met haar staan terwijl er overal van alles gebeurt en de auto's langs komen. Zelfs op dat krappe stukje loont het zich om oefeningen te doen (die ze al kent uiteraard, anders voegt het alleen maar stress toe). Met en met wordt Roxy zo verkeersmak.

Het is de bedoeling om dit jaar voornamelijk Lighting en Vicky te trainen en Misty en Roxy bij te houden. Volgend jaar zien we wel weer verder....

AAN en UIT stand

Het enige dat je kan doen om je paard ervaringen te laten opdoen is oefenen. Soms lijkt het vanzelf te gaan, maar dat schaar ik onder "het gras is groener bij de buren effect". Als stok achter de deur om te oefenen heb ik Vicky aangemeld voor een oefenwedstrijdje in de buurt en voor een Extreme Trail parcours in april.

Vrijdag gingen Vicky en ik richting bos, zaterdag heb ik haar thuis getraind en gisteren hebben we het trailparcours van de wedstrijd geoefend en heb ik haar gewassen. Drukke tijden dus voor Vicky (en mij ;)).

Een van de belangrijke dingen bij grondwerk is dat je paard meer doet dan jij. Bij Lightning is dat een grote valkuil, ik ren me rot om hem aan de gang te houden LOL. Met Vicky heb ik die neiging niet zo, gelukkig. Thuis is ze echter erg lui,dus gooi ik er nog een paar principes in: doe zo min mogelijk, maar zoveel als nodig en stop NOOIT voor je resultaat/reactie hebt. Stel je voor dat je alles geeft wat je in je hebt en je paard reageert niet? Dan heb je hem geleerd dat dat niet hoeft! Wat als het wel moet?? Dan lukt het niet meer en wordt het geschut steeds zwaarder.

Ooit leerde ik er nog één: geef je aanwijzingen in 3 stappen. Geef aan, vraag, vraag door. Stap 1 (geef aan) is bijvoorbeeld met je arm wijzen in de richting waarin ze moeten gaan. Stap 2 (vraag) is op ze af stappen om duidelijker te maken dat ze van je weg stappen. Stap 3 is doorvragen waarbij je met een zweep of vlag je vraag kracht bij zet. Deze laatste wordt (zonder onderbreking!!) steeds energieker/duidelijker/groter tot ze doen wat je verwacht en dan stop je met je aanwijzing. Doe dit zo een keer of 3 en je paard gaat al voor stap 1 aan de kant.

Dit paste ik toe op haar luiheid thuis. Ik zette mijn hulp kracht bij tot ze doorliep en hoppa, mevrouw was wakker! Wat ze dan vervolgens leren is om hun energie onder controle te houden en weer te kalmeren. We wisselen het gevoelig maken (sensitiseren) dus af met ongevoelig maken (habitueren). Zo gooi ik het touw over haar rug zonder te wijzen met mijn arm en kan ze het verschil maken tussen een hulp om te gaan en te blijven staan. Het touw over haar rug (en ook de vlag) maakt niet uit, maar het touw over haar hoofd was wel heel eng! Daar hebben we wel even over gedaan.... Grappige is dat ik hetzelfde met Roxy deed en zij dat helemaal geen probleem vond.

Gisteren heb ik het proefje uitgezet in onze bak en geoefend. Ze wist alles nog perfect. Het is zo grappig om te zien hoe leuk ze dat vindt! Ze doet dan zo haar best. Het draven ging alleen nog niet zo vloeiend, maar dat oefent lastig in onze diepe zand.

De laatste voorbereiding was het wassen. Ik heb de neiging om op de effen paarden over te stappen.... Wat is dat altijd een klus! De wedstrijd is zondag pas, maar we gaan van woensdag tot en met zaterdag weg. Nu was het mooi weer dus besloot ik haar nu al te wassen. De rest van de week moet ze dan helaas met een dekentje op lopen. Nog een voordeel was dat ik geen showstress had, goed kon trainen als ze zich niet gedroeg en ze het niet kon verbinden aan iets dat komen ging. Het wassen ging prima, zelfs haar hoofd kon ik wassen na wat oefenen.

Toen ze eenmaal klaar was moest ze opdrogen en kreeg ze het koud. Ik had het heldere idee om dan in het vlakke stuk van de wei te gaan oefenen met draven, maar had onderschat hoe oncomfortabel ze was met de kou. Toen we door de paddock naar de wei liepen sloeg ze met twee benen naar achteren, steigerde en wilde gaan rennen. Snel de vlag gepakt en langzaam. al grondwerkend naar de wei. Laten we zeggen dat het even duurde voordat ze zichzelf bijeengeraapt had. Mijn vriend had haar nog nooit zo gezien, hij kent alleen de "uit stand" van Vicky. Hij had ogen als schoteltjes hahaha. Ik ben erg blij dat ik het goede effect van de vlag heb ontdekt. In het begin was ze gevaarlijk als ze gek deed, ze steigerde en trapte naar je en dan moet je wel aan de kant waardoor je ze dat onbedoeld leert. Nu kan ik haar op een veilige afstand houden en amuseert ze zich maar. De uitbarstingen worden steeds gecontroleerder.

Vicky in de UIT stand, mooi schoon en bijna droog.

Punk's not dead

Een winderig weekend...

Vicky's zorgen

Roxy lijkt op het eerste oog misschien het veulen dat de meeste aandacht nodig heeft, maar Vicky heeft ook haar uitdagingen. Zo is het bij haar aan of uit. Ze is heel onverstoorbaar net als haar moeder Misty, maar dat heeft ook nadelen. Als ze namelijk ergens wèl van onder de indruk is, gaat het dak eraf en dring je niet meer tot haar door. En uiteindelijk is er altijd wel iets waar ze van onder de indruk zijn, dus kun je het maar beter opzoeken en oplossen.

Na het NK had ze een tijdje pauze. Het NK was voor haar geen leuke ervaring. Lightning die er wel was, maar steeds verdween (en ook weer terug kwam). Ze vond het er doodeng en was soms een ongeleid projectiel (behalve in de ring, daar deed ze keurig haar best). Nu we het weer oppakken is dat ook zo, zolang ze oplet is er niks aan de hand.

Een paar weken geleden schreef ik over haar ervaringen met de vlag. Afgelopen weekend kon ik niet verder oefenen in de wei met netjes naast me lopen. In de bak gaat het allemaal perfect, maar zodra ze de anderen uit het oog verliest is het drama. Het had echter hard geregend waardoor het spekglad was. Tja, dan maar de weg op richting bos. Het waaide hard en overal hoorde en zag ze spoken. Ik zette haar net als toen weer met de vlag aan het werk. Die vlag houdt haar op afstand, maar doet geen pijn. Een half uurtje later verbeterde ze en konden we weer terug naar huis. Uiteindelijk zijn we geen 100 meter ver gekomen, maar dat hoeft ook niet.

Ik begon me wel zorgen te maken dat het steeds erger zou worden. Als jaarling ging ik regelmatig met haar in het bos wandelen en was er op een eng rooster na, niks aan de hand. Waarom was het nu ineens zo'n probleem? Te lang pauze gehad op het verkeerde moment? Te zeer gehecht aan haar kudde?

Ik bekeek nog wat meer video's online of ik wel goed bezig was en besloot vol te houden. Gisteren gingen we weer en het ging super goed! De omstandigheden waren prima, maar ze zag toch overal spoken. Het grote verschil was, dat ze op bleef letten en er niet vandoor probeerde te gaan. We hebben zelfs aan de Grand Canyon geoefend! Dat is door water uitgesleten geultje, maar voor haar een groot probleem.

Nog wel bezorgd, maar niet in paniek. Ze bleef ook keurig staan.

De angstaanjagende Grand Canyon ;)

Leven met artrose

Enkele weken geleden werd bij Lightning artrose gevonden. Dit verklaarde waarom hij bepaalde oefeningen bij het rijden niet meer zo graag deed en waarom hij buitenritjes ineens veel leuker vond. Na twee weken voorgeschreven rust was hij niet beter, maar door zijn hoefzweer was dat moeilijk te zeggen. Toen dat beter was en hij nog steeds kreupel liep, vroeg ik de dierenarts voor advies terwijl ik ook mensen met hetzelfde euvel naar hun ervaringen vroeg.

Het gaat iets zijn om mee te leren leven, maar het is geen ramp als het niet te erg wordt. Bewegen, bewegen, bewegen, is het advies. Dat komt bij ons wel goed. Qua rijden mag alles nog, zover hij het nog kan en liefst zo vaak mogelijk en niet te lang. Liever elke dag een half uur tot een uur buiten stappen dan een keer per week een lange rit of intensief in de bak werken. We gaan het proberen en merken wel wat gaat en wat niet. Plannen maken wordt dan wat moeilijker en of de geplande shows door kunnen gaan betwijfel ik.

De lente begint weer

Roxy is weer thuis

Wat hebben we dat prachtige snoetje gemist!

De rest was ook erg blij om haar weer te zien, vooral Misty die meteen weer klaar ging staan om haar kind te laten zogen. Toen Vicky terug kwam, mocht ze niet meer drinken. Met Roxy is het anders, die vindt ze véél leuker. Heerlijk eerlijk die dieren.

Toch paste het niet helemaal in de planning van de mens, die het niet handig vond dat ze straks voor een derde keer gespeend moest worden. Ik smeerde zinkzalf en Vicks op de uier, maar niks is vies. Na enkele dagen viel me op dat Roxy het wel probeerde, maar dat Misty geen nieuwe melk meer maakte. Zo kon Roxy gelukkig haar natuurlijke gedrag blijven uiten zonder complicaties.

Roxy en de vlag

Vorig weekend werkten we aan "rustig houden bij enge dingen". Het touw zwaaide over haar rug totdat ze niet meer wegrende. Mijn touw had echter een leren uiteinde en dat was teveel voor ons prinsesje. Zo leert ze me om nòg kleinere stappen te maken in de training en ik nam een zacht koord. Dat werkte wel, waardoor ik al snel mijn touw weer kon nemen. De vlag en zweep waren voor een andere keer. Zo wild als ze begon: ze stond te trappen op de poetsplaats, zo kalm was ze na een half uurtje oefenen.  

Vandaag liep ik met haar de binnenplaats op en meteen paniek! Ze wilde direct weg en toen ik haar van richtig deed veranderen, liep ze me straal ondersteboven. Ze week wel voor het touw, maar vond het toch nodig om vlak langs me door te rennen. De buurman was achter de haag bezig. Tja, dan heb je aan mij de verkeerde.... al staat daar de koning! Ik geef haar al mijn aandacht en zolang zij die ook aan mij geeft, gaat alles goed. Ik ben misschien vaak onzeker, maar ik stop nooit voor het paard doet wat het moet doen (al is het nog zo iets kleins) en interesseer me niet voor de omstandigheden. Dat snapt een paard namelijk niet, ze kennen je reden niet waarom de regels ineens anders zijn. Denk ik dat ik niet durf, begin ik er niet aan.

Ik probeerde het nog even met het touw, maar pakte toch de vlag. Het lukte om met vlag en Roxy zonder ongelukken in de bak te raken. Daar kon ze zo gek doen als ze wilde zonder buren, auto's, campers, tractors, trailers, mesthopen, etc, die plots opdoken.

Ook bij Roxy werkte de vlag super goed. Ze reageerde fel, maar wel op de goede manier waardoor ze het spelletje heel snel door had en ze op mij lettend rustig bleef staan. Ze had oog voor mij, niet voor de knappe hengst die er ook bij was (Roxy is al hengstig!!!). De felheid werd snel minder en ik kon weer werken aan het "enge dingen spel". Het gaat erom dat ze leert wanneer ze wel voor druk moet wijken en wanneer niet. Soms zwaaien er dingen (de longeerzweep oid) en moet ze bewegen en soms niet (het zadel komt er ook met een zwaai op). Eenmaal weer terug op de binnenplaats moest de vlag er weer even aan te pas komen, maar niet meer zo lang.

Volgende week komt ze weer naar huis, onze ijsbeer/varken kruising (ze heeft klitten!). Door de oefeningen heb ik alweer wat meer vertrouwen en zin om met ze aan de slag te gaan.


In schril contrast heb ik Vicky vandaag het zadel opgelegd. Het Engelse had ze al eens op, de dikke pad en longeersingel ook en als jong veulen een handdoek en Engels dekje. Ik had toch wel iets van reactie verwacht. Niet dus.... Ik had me voorgenomen om het oude, lichtere zadel te nemen, maar dat was ik vergeten mee te brengen. Toen ik het zadel erop legde, bleef de off billet eronder hangen. Het paste voor geen meter, dus viel niet op de plek. Ik moest omlopen terwijl dat zadel er half op hing en dat leer eronderuit friemelen. Ik vergeet uiteraard de singel, dus kan weer terug. Singel eraan, te lang, korter maken, toch maar weer heen en weer.... En ik me maar druk maken ondertussen over hoe dit allemaal fout kon gaan. Paard stond er gewoon alsof ik dat allemaal niet deed. We hebben er zelfs een stuk mee gelopen, nee dat zadel was echt niet aanwezig. (Geen zorgen, we gaan haar nog laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang niet inrijden - dit is puur voor de gewenning).  

Met Vicky kan ik de schriktraining overslaan. Zij krijgt de "gevoeligheidstraining" (sensibilisatie), Roxy de "ongevoeligheidstraining" (desensibilisatie of habituatie). Zo zwart/wit is het uiteraard niet, maar de beide dames geven me van alles wat. Snap je dat ik niet kan kiezen??

Een leuk alternatief

Onze part-time paardenverzorgster reeds sinds een tijdje ook op Lightning. Deze week en volgende week gaat dat helaas niet en Misty staat er de laatste maanden maar verloren bij. Ze is niet drachtig, haar veulen is weg en ze heeft niks te doen. Vaak willen Vicky en Lightning haar er niet bij hebben en staat ze wat te kniezen. Ze lijkt wel depri.

Haar wonden zijn goed genezen en hoewel zij ook niet altijd 100% zuiver loopt, besloten we om dan maar op haar te gaan rijden. En wat is het dan een lief paard! Ze is zo ontspannen en welwillend, gewoon super om naar te kijken.

Zo leuk om naar te kijken dat ik het zelf ook niet kon laten... En ik wilde even een paar "knopjes" aanleren en bevestigen. Wat is het een leuk paard om te rijden! Ze zit heerlijk vlak, net een schommelstoel. Ze was wat stijf in het begin, maar na een paar rondjes was het weg. Niet zo gek met dat stilstaan van haar.

Multi-limb lameness

Afgelopen maandag gingen we met Lightning naar de dierenkliniek in Someren. We hadden zaterdag en zondag nog lekker gereden, dus ik maakte me geen enorme zorgen. De laatste tijd was hij af en toe een beetje kreupel op zijn rechter voorbeen en omdat hij daar een enorme bult op heeft, wilde ik daar een foto van laten maken.

Eenmaal bij de kliniek stapt hij stokkreupel van de trailer af. De rit had hem zoals gewoonlijk geen goed gedaan, maar zo erg is het meestal niet. Op het harde viel de kreupelheid duidelijk op en viel er wat te onderzoeken. Buigproeven voor en na uitverdoven lieten zien dat er zowel in de voet, de kogel en de knie problemen zaten, maar ook in de andere benen (en met name rechts achter als 2e slechtste been). Multi-limb lameness werd het genoemd. Op de foto's was te zien dat zijn voet en kogel geen structurele problemen zaten, maar op de knie zat er een botwoekering en een haak. De bult bleek onschuldig. We besloten zijn gewricht in te spuiten en om hem twee weken ontstekingsremmer/pijnstiller te geven zodat hij in ieder geval normaal kon bewegen in plaats van te compenseren. Hij moest vooral rust houden zodat datgene wat er in de voet en kogel zat, zich ook kon herstellen. Drie dagen mocht hij niet gek doen. Tja... hoe ging ik dat weer organiseren.... hij mocht niet met Vicky spelen!

Net als Misty na haar operatie, zette ik hem apart van de dames. Net als Misty was hij onrustig op dat stuk alleen en daar kon hij niet gaan liggen (het was slecht weer). Voor het slapen gaan besloot ik om hem bij de dames op het kleine stukje te zetten. 's Nachts speelden ze niet zo veel en dan kon hij in ieder geval gaan liggen. Dat bleek een goede zet want Vicky moest afstand houden van hem en was niet gewenst. Hij ging meteen liggen slapen. Zelfs met de carnaval hielden ze zich alle drie heel kalm en precies na drie dagen begonnen ze weer te spelen en heb ik de afzetting weer verwijderd.

Bijna een week verder zie je zijn kreupelheid iets verminderen. Helaas werd zijn achterbeen erger en heb ik er vandaag de zweer open kunnen maken en stond hij weer in de soda. Zo jammer dat hij nu permanente schade heeft met die artrose. De dierenarts zegt dat het wel te managen valt en schreef een supplement voor dat we braaf gaan voeren. Blijkbaar is het nog niet zo erg. Mensen met artrose functioneren ook en als we hem een beetje fit kunnen houden, dan kan hij nog wel een tijdje mee. Op welk niveau moeten we afwachten. Het zou zo jammer zijn als hij nu al met pensioen moet, ik kan lezen en schrijven met hem en ook al heb ik twee opvolgers klaar staan, het gaat nooit hetzelfde zijn.  
Het betekende automatisch een streep door de extreme trail clinic in Duitsland. Die mag ik een andere keer inhalen. Dat gaat hopelijk nog wel lukken, anders gaat Vicky mee.

Lightning werd overigens uitgeroepen tot patiënt van het jaar in de kliniek omdat hij zo braaf was. Het is blijkbaar heel bijzonder dat een paard staan blijft als je dat vraagt....