Gisteren was Roxy's training de hoefsmid. Dat doet ze prima, maar het is niet alledaags dus vond ik het als training tellen. Ze mocht voor het eerst met haar voorvoeten op de staander en dat vond ze even lastig, maar al snel ging het beter.
Vandaag dag 4 van 21 en het is bijzonder om te zien hoeveel vooruitgang ze maakt in 4 dagen. Op de eerste dag was ik er nog zeker van dat ik nooit meer bij een paard in de buurt zou moeten komen, maar vandaag merkte ik al hoe snel de kwartjes vallen. Ze is zo ontzettend oplettend en reageert zo goed, tè goed eigenlijk.
We werkten vandaag voornamelijk aan ontspanning: ontspannen in de bak lopen zonder te werken zodat de bak ook een leuke plek is, in de bak met de buurvrouw kletsen, vlot de bak in gaan zonder aarzelen, rustig de bak uitgaan zonder spanning. Het "werk" deed ik in de paddock. Met het touw zwaaien is al bekend terrein, daarom voegde ik er vandaag de zweep aan toe. Dat was aan haar linkerkant geen probleem, maar aan de rechterkant was dat erg spannend. Dat duurde even, maar na een 3 korte sessies afgewisseld door wat anders, kon ik behoorlijk hard met de zweep zwaaien zonder dat ze dat erg vond. Nog even en ze kalmeert als ik de zweep laat knallen. Het achteruit lopen gaat ook goed op de vlakkere paddock (de bak is erg diep) en ze kan al een heel rondje om de voorhand draaien.
En het allerbelangrijkste.... na de training bleef ze bij me staan, heel ontspannen! De rest van de kudde stond op de wei, dus ik liep in die richting om haar "terug te brengen". Het halster was al af, maar ze bleef netjes naast me lopen en stopte toen ik stopte. Nu al bridleless <3 .="" nbsp="" p="">
Wat zullen we morgen eens oppakken?
vrijdag 28 april 2017
woensdag 26 april 2017
STTDP dag 2
Net de tweede sessie met Roxy gedaan... Ze durfde nog naar me toe te komen ;). We begonnen eerst in de paddock tussen de andere paarden. Ze ging netjes de kant op waar ik heen wees zonder rennen, vliegen, trekken, bokken, steigeren of oren plat leggen. Ik besloot me toch maar aan het plan te houden en had voor ik naar buiten ging nog maar een trainingsvideo gekeken.
Daarna gingen we de bak in. Dat wilde ze niet, maar ze ging na aandringen toch mee. Eerst liep ze braaf mee, ietwat gespannen, maar ze deed wat de bedoeling was. De woorden "good girl" zijn duidelijk: ze draait haar hoofd naar me toe voor de aai. Bij het achteruit lopen vond ze dat moeilijk in de diepe zand. Vicky deed het dan gewoon niet, maar Roxy wel en reageerde fel. Ze legde haar oren plat en beet naar me! We zochten een vlakker plekje op en oefenden tot ze haar oren weer normaal deed en niet meer beet.
We oefenden ook het rondzwaaien met het touw. Daarbij gaat ze helemaal op rust staan, dus dat zit er goed in. Ze kreeg regelmatig een pauze tussendoor. Ik stuurde haar nogmaals van me af en het ging super goed. Ze wijkt netjes, kruist goed over en steekt haar neus niet meer af. Ze leek zich zelfs wat te ontspannen. Misschien iets te veel... en hoppa: daar lag ze in het zand!
Ik zag het aankomen, maar liet het toch toe. Fout of niet? Het leverde wel een leuke foto op, maar de keren daarna dat ze het weer probeerde werd duidelijk dat ik het beter niet had kunnen doen. Ze was het niet eens dat ze daarna steeds een andere oefening kreeg als ze wilde gaan liggen.
Ik blijf ze vergelijken, de twee meisjes... Vicky let niet op je waardoor ze plots (voor haar gevoel) iets moet doen en het daar dan niet mee eens is of je ondersteboven loopt. Na de training blijft ze bij je, het is zo erg allemaal niet. Tijdens de training trekt ze alles uit de kast. Roxy let super goed op, maar wil al die dingen liever niet doen. "What's in it for her?", vraag ik mezelf af. Na de training wist ze niet hoe snel ze haar energie kwijt moest en bokte in de weide alle kanten op. Ik denk dat ik haar morgen mee terug naar de poetsplaats neem na de training en echt wacht tot ze zich ontspant. Ik wilde denk ik iets te graag dat het goed ging en zette haar terug voor ik haar weer moest corrigeren of een andere kant op sturen zodat ze niet weer in het zand lag.
Voor zover ik nog lezers over heb.... het is echt te merken dat als ik worstel met de paarden, het er allemaal uit moet. Ze deed het in ieder geval veel beter dan gisteren en we hebben beiden geleerd van de ervaring. Overmorgen staat de herhaling van vandaag, rustig achteruit lopen op het vlakke en poetsen na de training op het programma. Morgen komt de hoefsmid.
 |
| De stop zit er goed in. |
We oefenden ook het rondzwaaien met het touw. Daarbij gaat ze helemaal op rust staan, dus dat zit er goed in. Ze kreeg regelmatig een pauze tussendoor. Ik stuurde haar nogmaals van me af en het ging super goed. Ze wijkt netjes, kruist goed over en steekt haar neus niet meer af. Ze leek zich zelfs wat te ontspannen. Misschien iets te veel... en hoppa: daar lag ze in het zand!
 |
Ik blijf ze vergelijken, de twee meisjes... Vicky let niet op je waardoor ze plots (voor haar gevoel) iets moet doen en het daar dan niet mee eens is of je ondersteboven loopt. Na de training blijft ze bij je, het is zo erg allemaal niet. Tijdens de training trekt ze alles uit de kast. Roxy let super goed op, maar wil al die dingen liever niet doen. "What's in it for her?", vraag ik mezelf af. Na de training wist ze niet hoe snel ze haar energie kwijt moest en bokte in de weide alle kanten op. Ik denk dat ik haar morgen mee terug naar de poetsplaats neem na de training en echt wacht tot ze zich ontspant. Ik wilde denk ik iets te graag dat het goed ging en zette haar terug voor ik haar weer moest corrigeren of een andere kant op sturen zodat ze niet weer in het zand lag.
Voor zover ik nog lezers over heb.... het is echt te merken dat als ik worstel met de paarden, het er allemaal uit moet. Ze deed het in ieder geval veel beter dan gisteren en we hebben beiden geleerd van de ervaring. Overmorgen staat de herhaling van vandaag, rustig achteruit lopen op het vlakke en poetsen na de training op het programma. Morgen komt de hoefsmid.
Houden van paarden
Een jaar of drie geleden schreef ik deze blogpost die ik echter nooit gepubliceerd heb omdat ik 'm te depressief vond.
Omdat we van paarden houden:
Hoeveel paarden zijn niet onbruikbaar vanwege blessures of gedragsproblemen direct of indirect door mensen veroorzaakt? Als ik me bedenk hoe gevoelig een paardenneus is, dan moet alleen een halster al een kwelling zijn.
Waarom doen we het dan toch? Simpelweg omdat het kan! Paarden laten het (meestal) toe.
En wie is we? Ik ook! Ik probeer de schade te beperken, maar ben niet heiliger dan de paus.
Ik vind het vooral heel leuk om met paarden bezig te zijn en schijnbaar onmogelijke doelen te bereiken met een paard. Ik heb nog steeds hoop dat ik een manier vind waarbij een paard geen pijn en stress heeft bij de omgang met mensen en een zo natuurlijk mogelijk leven kan leiden. Wat zijn dan precies de criteria hiervoor? Ook die vormen zich naarmate de kennis en ervaring groter wordt.
Heeft een paard misschien ook voordeel bij de samenwerking met de mens? Wordt hij hierdoor veiliger, beter gevoed en fysiek sterker?
Toch vraag ik me wel eens af hoe lang het nog zal duren voor het echt tot me doordringt waar we mee bezig zijn en ik opgeef?
Deze gedachten steken regelmatig te kop op als ik merk dat ik de paarden ongemak bezorg, in welke vorm dan ook. Mijn vader wilde nooit huisdieren. Ik kon dat maar niet begrijpen, liefst woonde ik in de dierentuin. Zijn redenatie is "als je van een dier houdt, haal je het niet in huis maar laat je het zijn". Totaal begrijpelijk! En ik ben het met hem eens. Toch doe ik het wel omdat mijn drang om dieren om me heen te hebben groter is dan mijn drang om ze vrij te laten. En ja, daar voel ik mij schuldig over. En ja, dit levert regelmatig dilemma's op.
Ik vond op internet een artikel dat me hier weer aan deed denken.
https://www.trouw.nl/opinie/dierenliefde-heeft-er-niets-mee-te-maken~a4b2a55e/
In dit artikel gaat het om gebruik van dieren waarbij je ze opeet. Gebruik voor onze hobby is net zo. Ze sterven er weliswaar meestal niet voor, maar soms wel als ze door ons in een onveilige, ongezonde of overbelastende situatie worden gebracht. We nemen niet letterlijk direct hun leven door ze dood te maken voor consumptie, maar we nemen ze hun vrijheid af. Een leven lang in de gevangenis zonder vrije keuze. Gelukkig zijn ze zich hier niet van bewust, maar maakt het dat ok?
Stel dat niemand meer paarden voor gebruik had? Dan zouden er nog maar weinig paarden zijn. Dan zou er hier geen tevreden kudde achterom staan wiens leven zo natuurlijk mogelijk wordt ingericht volgens steeds ontwikkelende inzichten. Dan zou er nergens onderzoek gedaan worden naar het leven van de paarden en ze mogelijk uit sterven. Maar ja, ik ga er nog steeds op zitten. Maak ik mezelf wijs dat paarden dat soms niet erg vinden? En waar merken we dat dan aan? Het dilemma zal nog wel regelmatig de kop op steken zeker bij een moeilijke fase in de training....
Omdat we van paarden houden:
- beroven we ze van hun vrijheid
- beperken we hun fysieke uitingen en gedrag
- nemen we ze hun maatjes af
- hebben we allerlei hulpmiddelen nodig
- gaan we er als roofdier bovenop zitten
Hoeveel paarden zijn niet onbruikbaar vanwege blessures of gedragsproblemen direct of indirect door mensen veroorzaakt? Als ik me bedenk hoe gevoelig een paardenneus is, dan moet alleen een halster al een kwelling zijn.
Waarom doen we het dan toch? Simpelweg omdat het kan! Paarden laten het (meestal) toe.
En wie is we? Ik ook! Ik probeer de schade te beperken, maar ben niet heiliger dan de paus.
Ik vind het vooral heel leuk om met paarden bezig te zijn en schijnbaar onmogelijke doelen te bereiken met een paard. Ik heb nog steeds hoop dat ik een manier vind waarbij een paard geen pijn en stress heeft bij de omgang met mensen en een zo natuurlijk mogelijk leven kan leiden. Wat zijn dan precies de criteria hiervoor? Ook die vormen zich naarmate de kennis en ervaring groter wordt.
Heeft een paard misschien ook voordeel bij de samenwerking met de mens? Wordt hij hierdoor veiliger, beter gevoed en fysiek sterker?
Toch vraag ik me wel eens af hoe lang het nog zal duren voor het echt tot me doordringt waar we mee bezig zijn en ik opgeef?
Deze gedachten steken regelmatig te kop op als ik merk dat ik de paarden ongemak bezorg, in welke vorm dan ook. Mijn vader wilde nooit huisdieren. Ik kon dat maar niet begrijpen, liefst woonde ik in de dierentuin. Zijn redenatie is "als je van een dier houdt, haal je het niet in huis maar laat je het zijn". Totaal begrijpelijk! En ik ben het met hem eens. Toch doe ik het wel omdat mijn drang om dieren om me heen te hebben groter is dan mijn drang om ze vrij te laten. En ja, daar voel ik mij schuldig over. En ja, dit levert regelmatig dilemma's op.
Ik vond op internet een artikel dat me hier weer aan deed denken.
https://www.trouw.nl/opinie/dierenliefde-heeft-er-niets-mee-te-maken~a4b2a55e/
In dit artikel gaat het om gebruik van dieren waarbij je ze opeet. Gebruik voor onze hobby is net zo. Ze sterven er weliswaar meestal niet voor, maar soms wel als ze door ons in een onveilige, ongezonde of overbelastende situatie worden gebracht. We nemen niet letterlijk direct hun leven door ze dood te maken voor consumptie, maar we nemen ze hun vrijheid af. Een leven lang in de gevangenis zonder vrije keuze. Gelukkig zijn ze zich hier niet van bewust, maar maakt het dat ok?
Stel dat niemand meer paarden voor gebruik had? Dan zouden er nog maar weinig paarden zijn. Dan zou er hier geen tevreden kudde achterom staan wiens leven zo natuurlijk mogelijk wordt ingericht volgens steeds ontwikkelende inzichten. Dan zou er nergens onderzoek gedaan worden naar het leven van de paarden en ze mogelijk uit sterven. Maar ja, ik ga er nog steeds op zitten. Maak ik mezelf wijs dat paarden dat soms niet erg vinden? En waar merken we dat dan aan? Het dilemma zal nog wel regelmatig de kop op steken zeker bij een moeilijke fase in de training....
Roxy aan de beurt: STTDP dag 1
STTDP
Stick to the damn plan
Dit is een kreet van trainer Warwick Schiller. Om enige houvast in de training van de kleintjes te hebben, kijken we regelmatig filmpjes (nou ja filmpJES :s, de meesten duren een uur... kan die vent kletsen zeg!).
Hij heeft een paar principes, waarvan er enkele verweven zijn in eerder berichten op mijn blog. Een van die principes waar ik niet eerder over schreef omdat die voor mij belangrijk is, is deze: Stick to the damn plan. Ik doe maar wat, dat wat het paard toevallig aanbiedt of waar ik zin in heb. Als ik er überhaupt al zin in heb. Mijn bezorgdheid zorgt ervoor dat ik altijd wel een reden heb om iets niet te doen totdat het "moet" als ik me heb aangemeld voor een training, clinic, les wedstrijd, etc....
Voor hem is de volgorde van de training erg belangrijk. Tot op een bepaald punt kan ik het volgen, maar het ene paard is het andere niet en bij sommigen kun je besluiten om iets eerst te doen of juist later. Ik leg ze al vrij vroeg iets op hun rug, voor hem komt dat pas veel later. Ik begrijp het wel, hij wil ervoor zorgen dat de paarden altijd klaar zijn voor de volgende stap in de training. Hij bindt ze bijvoorbeeld pas vast als ze wijken voor druk, niet meer schrikken en zelfstandig kunnen stilstaan. Hij poetst ze ook dan pas. De gewenning van aanraking krijgen ze hier echter al veel eerder waardoor ze al netjes stilstaan op de poetsplaats voor ze niet meer schrikken. Het is dan wel zaak om ze goed in de gaten te houden zodat er geen ongelukken gebeuren.
Om een lang verhaal kort te maken (wie is hier nu de kletskous ;) ), zo'n plan kan wel helpen om jezelf wat discipline bij te brengen. Ik ben dus een 21 dagen uitdaging met mezelf aangegaan om elke dag minimaal 15 minuten wat met je paard te doen. Roxy leek me daarvoor het ideale proefkonijn.
Het plan begint met vangen, maar dat kent ze al. Daarna ga je in de round pen of aan een lange lijn aan de slag met wijken van je af, voorwaartse beweging en op de mens letten: Focus and Balance of FAB) en desensibiliseren. Daarna ga je pas leiden aan de hand.
Gisteren was dag 1. We begonnen met werk aan de lange lijn, want alles was weer eng, inclusief werken aan de lijn. Tjonge, wat kan die zich druk maken zeg. Ik sta hardop tegen mezelf te praten "geef aan waar ze heen moet", "niet te plotseling", "stap naar voren" en "opvolgen met het touw". Pfff, wat vind ik dat zielig voor zo'n kleintje. Ze wil alleen maar weg, terug naar haar kudde of bij mij onder de arm kruipen. STTDP.... volhouden. Of valt mij die spanning alleen maar op? En hebben andere trainers met jonge paarden dat ook maar zie je dat niet op film/foto? En had Lightning dat vroeger ook? Ik denk van wel, maar wat ben ik bezorgd om het fout te doen. Ik kan me niet voorstellen dat ze dit nog leuk vindt over een paar dagen. Dan vraagt een stemmetje zich wel af waarom we dit allemaal willen van zo'n dier.
Omdat ik al dat geren in de bak te zwaar vind voor zo'n ukkie, ga ik vandaag al van het plan afwijken. We gaan door de wei wandelen straks. Ze volgt al heel netjes aan een lang touw en stopt als ik stop. Dit is een veilige omgeving en dan merken we wel hoe ver we komen. Het plan om 21 dagen iets te doen houden we er wel in. Ik ben benieuwd hoe we ons na die periode voelen.
Stick to the damn plan
Dit is een kreet van trainer Warwick Schiller. Om enige houvast in de training van de kleintjes te hebben, kijken we regelmatig filmpjes (nou ja filmpJES :s, de meesten duren een uur... kan die vent kletsen zeg!).
Hij heeft een paar principes, waarvan er enkele verweven zijn in eerder berichten op mijn blog. Een van die principes waar ik niet eerder over schreef omdat die voor mij belangrijk is, is deze: Stick to the damn plan. Ik doe maar wat, dat wat het paard toevallig aanbiedt of waar ik zin in heb. Als ik er überhaupt al zin in heb. Mijn bezorgdheid zorgt ervoor dat ik altijd wel een reden heb om iets niet te doen totdat het "moet" als ik me heb aangemeld voor een training, clinic, les wedstrijd, etc....
Voor hem is de volgorde van de training erg belangrijk. Tot op een bepaald punt kan ik het volgen, maar het ene paard is het andere niet en bij sommigen kun je besluiten om iets eerst te doen of juist later. Ik leg ze al vrij vroeg iets op hun rug, voor hem komt dat pas veel later. Ik begrijp het wel, hij wil ervoor zorgen dat de paarden altijd klaar zijn voor de volgende stap in de training. Hij bindt ze bijvoorbeeld pas vast als ze wijken voor druk, niet meer schrikken en zelfstandig kunnen stilstaan. Hij poetst ze ook dan pas. De gewenning van aanraking krijgen ze hier echter al veel eerder waardoor ze al netjes stilstaan op de poetsplaats voor ze niet meer schrikken. Het is dan wel zaak om ze goed in de gaten te houden zodat er geen ongelukken gebeuren.
Om een lang verhaal kort te maken (wie is hier nu de kletskous ;) ), zo'n plan kan wel helpen om jezelf wat discipline bij te brengen. Ik ben dus een 21 dagen uitdaging met mezelf aangegaan om elke dag minimaal 15 minuten wat met je paard te doen. Roxy leek me daarvoor het ideale proefkonijn.
Het plan begint met vangen, maar dat kent ze al. Daarna ga je in de round pen of aan een lange lijn aan de slag met wijken van je af, voorwaartse beweging en op de mens letten: Focus and Balance of FAB) en desensibiliseren. Daarna ga je pas leiden aan de hand.
Gisteren was dag 1. We begonnen met werk aan de lange lijn, want alles was weer eng, inclusief werken aan de lijn. Tjonge, wat kan die zich druk maken zeg. Ik sta hardop tegen mezelf te praten "geef aan waar ze heen moet", "niet te plotseling", "stap naar voren" en "opvolgen met het touw". Pfff, wat vind ik dat zielig voor zo'n kleintje. Ze wil alleen maar weg, terug naar haar kudde of bij mij onder de arm kruipen. STTDP.... volhouden. Of valt mij die spanning alleen maar op? En hebben andere trainers met jonge paarden dat ook maar zie je dat niet op film/foto? En had Lightning dat vroeger ook? Ik denk van wel, maar wat ben ik bezorgd om het fout te doen. Ik kan me niet voorstellen dat ze dit nog leuk vindt over een paar dagen. Dan vraagt een stemmetje zich wel af waarom we dit allemaal willen van zo'n dier.
Omdat ik al dat geren in de bak te zwaar vind voor zo'n ukkie, ga ik vandaag al van het plan afwijken. We gaan door de wei wandelen straks. Ze volgt al heel netjes aan een lang touw en stopt als ik stop. Dit is een veilige omgeving en dan merken we wel hoe ver we komen. Het plan om 21 dagen iets te doen houden we er wel in. Ik ben benieuwd hoe we ons na die periode voelen.
 |
| Met het touw over haar heen zwaaien gaat wel al probleemloos, kwestie van het positieve ervan inzien. |
dinsdag 25 april 2017
Extreme trail met Vicky
Begin maart zou ik met Lightning een weekend Extreme Trail gaan doen bij Extreme Trail Pauwels in Duitsland. De aanleiding was om hem fysiek minder te belasten maar hem wel een uitdaging te geven. Helaas werd Lightning kort voor dat weekend erg kreupel en stelde de dierenarts artrose vast. Zijn gewricht werd ingespoten en ons Trail avontuur werd uitgesteld. Aangezien ze daar al een jaar vooraf volgeboekt zijn, werd het moeilijk, maar er viel een deelnemer uit en we boekten nog een dag door de week (Paasmaandag). Zo had ik twee losse dagen en ik besloot Vicky mee te nemen op een van deze dagen.
Er zijn redelijk wat foto's en filmpjes die ik allemaal leuk vind, dus ik heb een album gemaakt:
Op 9 april was het zover. De dag begon om 9:00 's morgens en de rit was een goede 2,5 uur, dus we gingen de avond van te voren al. Ik was op van de zenuwen, ik ging alleen met Vicky op de trailer. Gelukkig mocht ik achter Reata aan rijden die ook meedeed. De rit leek wel een eeuwigheid te duren over slecht wegdek, maar Vicky deed het prima en we kwamen heelhuids aan. De paarden gingen er 's nachts op stal, Vicky en Reata hielde elkaar gezelschap. Op de foto's lijkt het idyllisch en dat is ook zo als je eenmaal binnen bent, maar het ligt op een bedrijventerrein, naast grote wegen.
De dag zelf begon met wat grondwerk om te zien in hoeverre iedereen zijn paard onder controle had. Er waren 6 paarden in variërende leeftijd, allemaal behoorlijk opgevoed. Ik was wat gespannen en Vicky wilde niet stil blijven staan. Ik had een van de principes in mijn hoofd om het omgekeerde te doen van wat het paard verwacht: ze wilde lopen, dus liet ik haar staan. Op dat moment was het echter beter om haar te laten lopen, maar dan in de richting die ik aangaf. De instructrice zag het en nam haar van me over. Met een paar korte aanwijzingen had Vicky de aandacht weer bij ons en kalmeerden we beiden.
Over de obstakels kan ik kort zijn: Vicky nam ze bijna allemaal zonder enige schrik of aarzeling! Het grote water duurde een paar minuten, maar dat was ook het enige! Zo grappig om te zien wat een natuurtalent ze hiervoor is. De opbouw is zo geleidelijk aan dat je helemaal niet merkt dat ze obstakels steeds moeilijker worden. We hadden ook super goed weer en met 25 graden in de volle zon waren mijn armen een tikje tomaat geworden ;).
Het was al met al een lange dag en Vicky sliep de hele terugweg. Ze was erg blij om weer thuis te zijn!
Er zijn redelijk wat foto's en filmpjes die ik allemaal leuk vind, dus ik heb een album gemaakt:Roxy is verliefd
Nog een verschil tussen de twee zusjes Vicky en Roxy: de hengstigheid.
Als Vicky hengstig wordt kun je het nauwelijks zien. Ze vertoont lichamelijk weinig tekenen en in haar doen en laten merk je helemaal niks. Ze is net haar moeder wat dat betreft. Dat Lightning er iets in zou kunnen betekenen komt niet in haar op.
Roxy was begin maart al hengstig, net 10 maanden oud en versierde de knappe hengst van stal waar ze logeerde. Nu is ze weer hengstig en ze loopt met haar staart naar achteren door de wei. Ze loopt als een verliefde puber achter Lightning aan en dringt zich aan hem op. Ze realiseert zich nog half (tussen de hormonen door) dat ze nog een veulen is en begint dan naar hem te smakken om dan vervolgens haar achterste naar hem toe te draaien. Net zag ik hoe ze bij haar moeder stond (ze sabbelt nog!) en ineens wegdraafde. "Waar gaat ze nu heen?" Lightning stond aan de andere kant LOL.
Helemaal verliefd op ome Lightning.... Nu weet ik ook hoe dat in het wild zou gaan... Moeders hoeft niet per se te zeggen dat ze haar veulen niet meer wil, veulen rent achter de knappe hengst aan hihi. Ik herinner me nu ook een wandeling van vorig jaar waarbij Vicky ging showen voor een Andalusier hengst op de manege die daar in de wei stond. Andere smaak!
Als Vicky hengstig wordt kun je het nauwelijks zien. Ze vertoont lichamelijk weinig tekenen en in haar doen en laten merk je helemaal niks. Ze is net haar moeder wat dat betreft. Dat Lightning er iets in zou kunnen betekenen komt niet in haar op.
Roxy was begin maart al hengstig, net 10 maanden oud en versierde de knappe hengst van stal waar ze logeerde. Nu is ze weer hengstig en ze loopt met haar staart naar achteren door de wei. Ze loopt als een verliefde puber achter Lightning aan en dringt zich aan hem op. Ze realiseert zich nog half (tussen de hormonen door) dat ze nog een veulen is en begint dan naar hem te smakken om dan vervolgens haar achterste naar hem toe te draaien. Net zag ik hoe ze bij haar moeder stond (ze sabbelt nog!) en ineens wegdraafde. "Waar gaat ze nu heen?" Lightning stond aan de andere kant LOL.
Helemaal verliefd op ome Lightning.... Nu weet ik ook hoe dat in het wild zou gaan... Moeders hoeft niet per se te zeggen dat ze haar veulen niet meer wil, veulen rent achter de knappe hengst aan hihi. Ik herinner me nu ook een wandeling van vorig jaar waarbij Vicky ging showen voor een Andalusier hengst op de manege die daar in de wei stond. Andere smaak!
woensdag 12 april 2017
En nog maar een keer oefenen met trailer laden....
Vooral geoefend met stilstaan zodat ik haar alleen kan laden. Het is nog niet 100% maar het lukte wel een paar keer. Een beetje gebruik gemaakt van omkoperij in de vorm van snoepjes, maar als ik daarmee kan voorkomen dat ze onder de druk uitkomt zie ik dat niet als een probleem. Ondanks dat een paard dat altijd goed wijkt voor druk, altijd mee de trailer op zal gaan, merk ik toch dat het een trucje is. Blijkbaar is de "ik doe dat in die omgeving" ook een sterke impuls voor een paard.
Medicijnen geven
Moeilijk? Helemaal niet als je ze het idee geeft dat zij het zelf willen! Het ging per ongeluk zo, maar het is wel erg handig.
Roxy komt maar moeilijk van een verkoudheid af, dus ze krijgt antibiotica. Roxy is nog in de fase dat ALLES in de mond verdwijnt, zo ook de spuit met medicijnen. Ik liet haar sabbelen op de spuit zonder iets te geven. Ze beet erop, dus trok ik de spuit iets terug. Hierdoor wilde ze dat ding wel erg graag hebben en ze kreeg haar zin ;). Daarna kwam er een heel klein beetje spul uit de spuit, maar dat was geen probleem. Ze was er ondertussen al zo van overtuigd dat ze dat ding hebben moest!
Nu komt ze naar je toe als je de spuit laat zien. Nog steeds laat ik haar eerst erop sabbelen. Komt er per ongeluk iets te veel spul uit, dan is het minder leuk en laat ik haar weer ermee spelen zonder dat er iets uit komt.
Een kort filmpje:
Roxy komt maar moeilijk van een verkoudheid af, dus ze krijgt antibiotica. Roxy is nog in de fase dat ALLES in de mond verdwijnt, zo ook de spuit met medicijnen. Ik liet haar sabbelen op de spuit zonder iets te geven. Ze beet erop, dus trok ik de spuit iets terug. Hierdoor wilde ze dat ding wel erg graag hebben en ze kreeg haar zin ;). Daarna kwam er een heel klein beetje spul uit de spuit, maar dat was geen probleem. Ze was er ondertussen al zo van overtuigd dat ze dat ding hebben moest!
Nu komt ze naar je toe als je de spuit laat zien. Nog steeds laat ik haar eerst erop sabbelen. Komt er per ongeluk iets te veel spul uit, dan is het minder leuk en laat ik haar weer ermee spelen zonder dat er iets uit komt.
Een kort filmpje:
Vicky op wedstrijd
Het lijkt alweer zo lang geleden, maar op 2 april gingen we met Vicky naar de wedstrijd van de NQHA (Nederlandse Quarter Horse Associatie). Vicky is een Paint Horse, geen Quarter Horse, maar ze hadden ook open klassen uitgeschreven waardoor alle rassen konden meedoen. Het was een prachtige dag op een mooie, ruime locatie waardoor iedereen voldoende plaats had. Vicky voelde zich op haar gemak en ik had alle ruimte voor een correctie indien nodig. We konden goed oefenen op stilstaan terwijl de rest om haar heen reed en liep en er van alles gebeurde. Ze vond het wel spannend en keek veel op zich heen (logisch), maar bleef goed luisteren.
Het belangrijkste doel was om er aanwezig te zijn. We hebben redelijk lang rond gewandeld en stilgestaan, maar haar ook in een stal gezet. Omdat we er toch waren, deden we ook een In Hand Trail proefje en dat deed ze heel mooi. Ze scoorde 67 punten (70 is het startpunt) en won daarmee de klasse! Af en toe merkte ik dat ze het zelf wel wist en bleef staan om aan de hindernis te snuffelen. Ze reageerde dan ook moeilijk op mijn hulp. Dit bleek later ook toen ik haar weer in de trailer wilde zetten. De voorwaartse hulp werd genegeerd! Toen heb ik het touwhalster omgedaan en haar even aan het werk gezet. Daarna was de voorwaartse hulp weer terug en leek de trailer niet meer zo onaantrekkelijk ;).
En de video:
Het belangrijkste doel was om er aanwezig te zijn. We hebben redelijk lang rond gewandeld en stilgestaan, maar haar ook in een stal gezet. Omdat we er toch waren, deden we ook een In Hand Trail proefje en dat deed ze heel mooi. Ze scoorde 67 punten (70 is het startpunt) en won daarmee de klasse! Af en toe merkte ik dat ze het zelf wel wist en bleef staan om aan de hindernis te snuffelen. Ze reageerde dan ook moeilijk op mijn hulp. Dit bleek later ook toen ik haar weer in de trailer wilde zetten. De voorwaartse hulp werd genegeerd! Toen heb ik het touwhalster omgedaan en haar even aan het werk gezet. Daarna was de voorwaartse hulp weer terug en leek de trailer niet meer zo onaantrekkelijk ;).
 |
| Achter haar is blijkbaar iets dat de aandacht vraagt.... Ze blijft wel reageren. |
 |
| In de line up met een blauw lintje :D |
 |
| Wachten voor onze proef |
En de video:
Abonneren op:
Posts (Atom)